Για τον Τάσο Ιορδανίδη όλα ξεκίνησαν μια μέρα που με τους φίλους του αποφάσισαν να χάσουν μάθημα. Έτσι πήγαν στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Ο Τάσος μάς περιγράφει την αθωότητα μιας εποχής που θυμάται πάντα με αγάπη....
Η πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν το 1995. Ήμουν μαθητής στο Γυμνάσιο του Saint Paul στον Πειραιά. Τότε η θεατρική ομάδα του σχολειού έκανε μια παράσταση για τον εορτασμό της 25ης Μάρτιου. Πήγαμε ουσιαστικά μαζί με την παρέα μου για να χάσουμε μάθημα. Εκεί κόλλησα το μικρόβιο του θεάτρου..
Ήταν μια πολύ χαρούμενη στιγμή. Έκανα τον Αστραπόγιαννο. Μου είχαν δώσει το ρόλο λόγω φυσίκ, αλλά και μετά μου είπαν ότι τα λέω κιόλας. Κι έτσι μπήκα και στην ομάδα του σχολείου, μια ομάδα πολύ καλή, με βραβεία και διακρίσεις. Υπεύθυνος ήταν και είναι ακόμα ο Βαγγέλης Μελής, ένας εξαιρετικός συνάδερφος που κάνει πολύ καλή δουλειά. Τότε το θέατρο το έβλεπα σαν παιχνίδι. Αυτή η αθωότητα του ερασιτεχνικού θεάτρου είναι πολύ ενδιαφέρουσα: δεν είχαμε άγχος ότι κρινόμαστε, ότι είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι, το μόνο μου άγχος ήταν να μην ξεχάσω τίποτα από το κείμενο. Το αστείο ήταν πως όταν βγήκαμε στη σκηνή ντυμένοι τσολιάδες, οι συμμαθητές μας που ήταν στο κοινό ούρλιαζαν. Δεν μπορούσε να συνεχιστεί η παράσταση για δέκα λεπτά. Γελάγαμε κι εμείς που παίζαμε… Μετά επειδή μου είπαν ότι τα λέω και επειδή η ομάδα του σχολείου είχε και πολύ ωραία κορίτσια πήγα και έγινα μέλος της. Κάναμε πολλά έργα, μέχρι «Άμλετ»… Με το «Ξύπνα Βασίλη» μάλιστα πήραμε το πρώτο βραβείο μαθητικού θεάτρου.
Πότε δεν είχε περάσει από το μυαλό να γίνω ηθοποιός. Μια μέρα όμως, περνώντας έξω από τη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, είδα μια κοπέλα που μου άρεσε. Ανέβηκα λοιπόν πάνω και ρώτησα για τα μαθήματα. Μετά έδωσα εξετάσεις στη Σχολή του Εθνικού και τότε πια τα πράγματα σοβάρεψαν.
