"Εγώ θα φλέγομαι
Θα ανθίζω
Θα γιορτάζω
Θα ανατέλλω" Γ. Α.
Αυτούς τους εξακολουθητικούς μέλλοντες μου θυμίζει ο Χάρης Αττώνης. Από την πρώτη στιγμή. Το δάχτυλό του δείχνει τη δύναμη. Πάλι και πάλι.
“Παπάς και αεροπόρος θέλω να γίνω” είπα στη μάνα μου, που με μεγάλωνε χωρίς φιλοδοξίες, εκτός από αυτές που έχει κάθε χωρισμένη μάνα που μεγαλώνει τα 3 παιδιά της με ανέχεια, μα αξιοπρέπεια και αγάπη. Αυτό, μόλις άρχισα να αρθρώνω τις πρώτες μου προτάσεις. Λίγο πριν, πριν καν μπουσουλήσω, με ένα κουτάλι και ένα πλαστικό πιάτο τραγουδούσα τα πιο παράφωνα τραγούδια με τις πιο δυνατές άναρθρες κραυγές του κόσμου και ήταν ο μόνος τρόπος να αφήσω ήσυχη τη μάνα στις δουλειές της.
Στο σχολείο, με είχαν για χορευταρά και με έβαζαν μπροστά σε κάθε εκδήλωση, στο Δελφινάριο κι αλλού. Στα θεατρικά, ωστόσο, έμενα πάντα στη σκιά της κολλητής μου φίλης, Ματίνας, που ως γνήσια τσαπερδόνα πρωτοτοστατούσε μα πάντα φρόντιζε να παίζω κι εγώ ένα ρολάκι, κάνοντας σταριλίκια στο διευθυντή για να μου το δώσει.
Στο γυμνάσιο, ανακάλυψα τα όρια της φωνής μου - και μαζί και οι καθηγητές και οι συμμαθητές μου - όπου με φωνή κόντρα τενόρου σολάριζα στο μικρόφωνο από το “We are the world” μέχρι το “Ήταν πρωί τ’ Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή”. Κάπου εκεί έπαιξα και τον πρώτο μου ρόλο: το Βλέπυρο, στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη, στο Κατράκειο Θέατρο που μόλις είχε φτιαχτεί, στη Νίκαια.
Κάπου στο λύκειο, παράτησα το διάβασμα και αποφάσισα ότι δε θα δώσω πανελλήνιες. Ήθελα να σπουδάσω μιούζικαλ στο Λονδίνο και κάπως έτσι βρέθηκα στα 18 και κάτι σε μια χώρα που όλα ήταν στο παρακάτι να συμβούν. Όλα καινούρια και όλα οικεία, όλα μπορούσαν να συμβούν και όλα θα συνέβαιναν, ήμουν αποφασισμένος. Σπουδές, μουσική, τραγούδια, θέατρο, μετεγγραφή σε άλλη σχολή, λίμνες, πάπιες, άσχετες δουλειές για να πληρώνω το νοίκι, συγκρούσεις με τον Χάρη που διαρκώς ανακάλυπτα και με αυτόν που είχε κατσικωθεί για τα καλά μέσα μου και δεν έλεγε να φύγει. Και ο πρώτος μεγάλος ρόλος, στο Our Country Is Good, στο Fulham Theatre. Μα τα παράτησα για έναν έρωτα και αυτόν τον κατσικωμένο Χάρη και επιστροφή στην Ελλάδα.
Είπα να ξαναφύγω, χωρίς τον έρωτα, που τέλειωσε πρόωρα, για μεταπτυχιακά στο μουσικό θέατρο. Δίνω εξετάσεις σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο. Μα τα δίδακτρα υπέρογκα ακόμα και με υποτροφία και έτσι προγειώνομαι Ελλάδα για τα καλά. Κάποιοι μου έλεγαν να ασχοληθώ με το χορό. Κάποιοι με το τραγούδι.
Εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού, όπου επέλεξαν έναν Αρώνη αντί για τον Αττώνη και η δεύτερη επιλογή η σχολή του Σύγχρονου Θεάτρου του Γιώργου Κιμούλη, που με επέλεξε ακόμα και χωρίς “ρ”. Έντονα χρόνια, δυνατές σχέσεις, φιλίες, συμμετοχή στην Αντιγόνη που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κιμούλης, στον πρώτο χρόνο της σχολής. Επίδαυρος, περιοδεία, από τη θεωρία στη σκληρή πράξη.
Μετά ήρθαν κι άλλα, όσο ακόμα στη σχολή, Αχαρνής του Σαββόπουλου στη Λυρική, μετά μαζί του στο Σινέ Κεραμεικός. Οι πρώτες μεγάλες ακροάσεις που με οδηγούν στην παράσταση “Κι αέρας στα πανιά μας” του Λάκη Λαζόπουλου, με το που βγήκα από τη σχολή. Αναγκαστικά, αφήνω τη δουλειά στη Λυρική, που μου είχε προσφέρει ο Γιάννης Ιορδανίδης, όντας καθηγητής μου στη σχολή. Όλα επιλογές, όλα γρίφοι, όλα ένα τικ μακριά από την επιτυχία ή την αποτυχία.
Περιοδεία το καλοκαίρι με τον Πλούτο του Μαστοράκη. Ένα ατύχημα εν ώρα παράστασης με αφήνει στο κρεβάτι για καιρό. Κατάθλιψη. Τα πρώτα σκοτάδια. Κανένα φως. Ο Ιορδανίδης με θυμάται ξανά. Μου δίνει μια θέση στην Ειρήνη που σκηνοθετεί στο Κρατικό. Ανεβαίνω με βαριά ψυχολογία, νοικιάζω ένα υπόγειο πίσω από το σταθμό. Αντέχω μια βδομάδα. Οι γιατροί όμως με είχαν προειδοποιήσει: ο αυχένας σου, μετά το ατύχημα, έχει πάθει ζημιά. Αν ξαναχορέψεις έντονα, μπορεί να μείνεις ακόμα κι ανάπηρος. Οι φόβοι με έπιασαν. Η κατάθλιψη με τράβηξε πίσω στην Αθήνα. Κλείνω μια μεγάλη πόρτα πίσω μου. (Και τη θέση μου στην παράσταση την παίρνει ο Ασπιώτης). Στην επιστροφή, ένα μεγάλο ατύχημα με το αυτοκίνητο. Οδηγούσα εγώ. Παραλίγο μοιραίο. Η μοίρα μάλλον με οδηγούσε κάπου. Δεν ήξερα ακόμα πού. Δε θα το έβαζα όμως κάτω.
Συνεχίζω να δουλεύω με μικρότερες ομάδες, η Αποστολία Παπαδαμάκη με επιλέγει για μια παράσταση χορού. Στο Badminton. Αργότερα γνωρίζομαι με τη Φρόσω Κορού και το Δημήτρη Κουρούμπαλη. Παίζω στο έργο τους “Εσείς πώς ζείτε, καλά ή καλύτερα;” δίπλα στο Μάξιμο Μουμούρη, σε μουσική Λένας Πλάτωνος. Αυτό με οδηγεί στο Γρηγόρη Χατζάκη. 5 παραστάσεις μαζί. 5 αγαπημένες παραστάσεις. Μιούζικαλ, παραμύθια, μονολόγους. Η πιο αγαπημένη μου, η “Ξενάγηση” στο μουσείο του Σπύρου Βασιλείου, με τη ζωντανή μουσική του Χρίστου Θεοδώρου. Μια παράσταση που θα την κουβαλάω πάντα μέσα στην καρδιά μου, με νοσταλγία και τρυφερότητα.
Αποφασίζω σύντομα να πάρω τη μοίρα στα χέρια μου. Καλώ παλιούς συμφοιτητές να κάνουμε μαζί μια παράσταση. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Σαρακατσάνης. Γράφει μουσική ο Τάρεκ. Το Rejected ήταν πραγματικότητα. Δεν ήμουν προετοιμασμένος όμως για το τι σημαίνει να έχεις τη δική σου ομάδα. Τη δική σου αστική μη κερδοσκοπική. Χωρίς καμία υποστήριξη, ηθική και οικονομική. Το βάρος και τα χρέη σύντομα αυξάνονταν. Με τον Τάρεκ κάναμε κι άλλες μουσικές μαζί. Τραγούδησα στον πρώτο του δίσκο και έγραψα στίχους. Διασκευάσαμε τραγούδια. Συνέχισα να τραγουδάω και με άλλους. Εκτός από το μπάνιο, το δρόμο, τον ύπνο. Μέχρι το κάλεσμα του Ιωσήφ Βαρδάκη να κάνουμε το I Am My Own Wife. Ο Σήφης, φίλος και δάσκαλος πολλά χρόνια πριν, με εμπιστεύεται για κάτι τόσο δύσκολο μα γεμίζω από ενθουσιασμό. Ξεσπάει η κρίση. Λυγίζουμαι μα ο Ιωσήφ παλεύει με τα δικαιώματα, με τα χρέη, με όσα συνεπάγεται μια δική σου παραγωγή. Όσο μπορώ βοηθάω κι εγώ. Το Bios υποδέχεται την παράσταση.
Συνεχίζουμε και την επόμενη χρονιά στο 104. Ο κόσμος την αγκαλιάζει. Βραβείο ερμηνείας Athens Voice. Το I Am My own Wife έχει δυναμική να συνεχίσει για καιρό. Διάφορα όμως προβλήματα μας ώθησαν να το σταματήσουμε. Θριαμβικό κλείσιμο στην Πάτρα, όπου πήγαμε για 2 παραστάσεις μα παίξαμε 5. Γεμάτος από αυτήν τη δουλειά, είχα μια βαριά ευθύνη για το τι θα κάνω μετά. Η μουσική που έγραψε η Μαριέττα Φαφούτη θα με συντροφεύει για πάντα. Κλείνω την ομάδα, τα χρέη και οι φόροι αυξάνονταν. Το μοναδικό μου παιδί, η Degreezero, άντεξε δύο παραστάσεις.
Στεναχώρια και θυμός μαι είπαμε, δεν το βάζουμε κάτω. Ο Σύλλας Τζουμέρκας με καλεί να παίξω στην ταινία του A Blast. Πρόβες μαζί του και με την Αγγελική Παπούλια. Η Αλεξάνδρα Κ* μου προτείνει να κάνουμε ένα μονόλογο. Με καλεί στην Κέρκυρα το καλοκαίρι να το δουλέψουμε. Ξεκινάει όμως να γράφει και τις Ηρωίδες. Μου προτείνει να παίξω. Έναν γκέι χαρακτήρα. Στην αρχή δίστασα. Γκέι χαρακτήρα πάλι; Και τόσο κοντά; Και Άμλετ πότε θα παίξω; Μα επέμεινε τόσο γλυκά που δεν μπορούσα να πω όχι. Βάλαμε μπρος για τον πιλότο. Πέρασε καιρός, ο Ασπιώτης μου προτείνει το Αρμαντέιλ. Μπαίνω σε ένα νέο κόσμο. Μια ομάδα τόσο αφοσιωμένη που λειτούργησε για μένα θεραπευτικά. Το Αρμαντέιλ ανεβαίνει και μαζί και η αγάπη του κόσμου που το στήριξε και το πίστεψε. Σκέψεις για το μετά.
Βάζουμε μπρος για τις Επικίνδυνες Σχέσεις, με σκηνοθέτη το Φίλιππο Κανακάρη. Η Μαρία Κίτσου και η Σύνθια Μπατσή θα ολοκλήρωναν την ομάδα. Ο Φίλιππος διασκευάζει μανιωδώς το κείμενο. Αρχίζουν επιτέλους η πρόβες για τις Ηρωίδες. Ένα χρόνο μετά τον πιλότο. Και σύντομα και τα γυρίσματα. Και πάλι πρόβες για το Αρμαντέιλ. Οι Ηρωίδες είναι ήδη στον αέρα. Το Αρμαντέιλ θα ζωντανέψει ξανά στις 2 Φεβρουαρίου, στο νέο του σπίτι, στο Ρεξ. Οι Επικίνδυνες Σχέσεις ματαιώθηκαν για λόγους παραγωγής. Μα ξέρω ότι θα είναι εκεί μέχρι να αρχίσουν πάλι. Όπως και το The Oh Fuck Moment που κάναμε στο Bios με τη Γιούλα Μπούνταλη και τη Γαβριέλλα Τριανταφύλλη. Τελείωσε μα ίσως ξαναρχίσει. Στην Αθήνα κι αλλού.
Έτσι είναι όλα. Κάποια γίνονται, κάποια δε θα γίνουν ποτέ. Κάποια σταματούν πριν αρχίσουν. Τα σκοτάδια μας είναι ο μόνος λόγος να ψάχνουμε το φως και, όταν το βρίσκουμε, να το κρατάμε τόσο μέχρι να κάψει τα μάτια μας. Και άντε πάλι. Εγώ έτσι έχω μάθει να ζω. Στη δουλειά και στη ζωή. Δεν έρχονται εύκολα. Έρχονται όμως. Αρκεί να τα πιστέψεις. Με πολλή δουλειά. Και γνώση. Και μπορεί να μην έγινα ποτέ παπάς και αεροπόρος μα αυτό το παιδί με το κουτάλι και το πιάτο θα συνεχίσει να βγάζει κραυγές στο σύμπαν προσπαθώντας να επικοινωνήσει. Και όσο βρίσκει άλλα παιδιά και επικοινωνεί, τα σκοτάδια θα γίνονται φως, από μόνα τους. Χωρίς το κάψιμο.
Χ. Φ.
