Η Υβόννη Μαλτέζου ανέβηκε στη σκηνή σχεδόν παιδί. Άρα, το δέσιμο κρατάει χρόνια. Το νήμα με την πρώτη αγάπη κόβεται μόνο σε μια ολοκληρωτική καταστροφή, άλλωστε.
Πριν καιρό, είχα διαβάσει σε μια συνέντευξή της, δύο πράγματα, που μου έκαναν εντύπωση. Έφηβη σχεδόν, είχε εργαστεί ως μοντέλο στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τα σκίτσα, μετά από χρόνια, τα βρήκε μια ζωγράφος και της τα χάρισε.
"Τίποτα δε χάθηκε ποτέ από κανέναν", σκέφτομαι.
Το δεύτερο έχει να κάνει με το Ελεύθερο Θέατρο. Τότε που κάποιοι συμμαθητές από το Εθνικό, ανάμεσά τους και η Υβόννη Μαλτέζου, είπαν όχι στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης, η Χούντα έδινε και έπαιρνε, και βγήκαν στους δρόμους αναζητώντας τρόπους για να φτιάξουν ένα θέατρο που θα πατούσε στον ελεύθερο λόγο, που δε θα υπαγορευόταν από κανένα καθεστώς, που δε θα είχε σχέση με τις τυποποιημένες ουρές της εξουσίας. "Μέχρι και τον σκηνοθέτη καταργήσαμε..ούτε τη δική του εξουσία αντέχαμε".
Ήταν όλοι τους 25-26 χρόνων.
Κάθε φορά που περνώ από το Άλσος, στο Παγκράτι, νομίζω ότι εκεί μέσα ο χρόνος έχει σταματήσει Αν κάτσω στο τρίτο παγκάκι, πάνω από δέκα λεπτά, νομίζω ότι θα ακούσω όλους αυτούς τους 25άρηδες να κάνουν πρόβες στο "..Και συ χτενίζεσαι".
Η Υβόννη Μαλτέζου, συγκεκριμένα, θα κολλάει στα δέντρα τις γνωστές, κίτρινες αφίσες της παράστασης. Πάνω-πάνω ο τίτλος και ακριβώς από κάτω ένα χέρι που δείχνει.
Στο Άλσος όλα αυτά.
Χρύσα Φωτοπούλου
