"Η περσινή αρραβωνιαστικιά". Το παράξενο αυτό διήγημα είναι στην ουσία το πιο οικείο, εσωστρεφές παραλήρημα. Ο στόχος και της συγγραφέα και των ανθρώπων που επέλεξαν να το κάνουν παράσταση είναι κοινός και ξεκάθαρος. Δεν είναι δηλαδή άλλος από την κατάδειξη του καθοριστικού ρόλου που παίζουν στη ζωή του καθένα η μνήμη και τα πρώτα χρόνια της ζωής.
Η παιδική ηλικία. Θα έλεγα πιο ρομαντικά: ο καθοριστικός ρόλος όλων των πρώτων εικόνων, σκέψεων, φορών. Η πρώτη λειτουργία των αισθήσεων. Μια παιδική ηλικία που δεν τυραννιέται από έλλειψη και αποστροφή είναι αυτή που θα εντείνει τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Και αν τη δεις σαν αναγκαία, μόνιμη πατρίδα δεν την αφήνεις να απομακρυνθεί. Να γίνει κουκιδίτσα στο μακρινό βάθος. Την κρατάς και συνεχίζεις το περπάτημα χωρίς να ξεμένεις από δρόμο και κατάφαση.
"Η περσινή αρραβωνιαστικιά" της Ζυράννας Ζατέλη θα επαναληφθεί Δώμα του Νέου Κόσμου από την ομάδα Elephas Tiliensis.
Η Ζυράννα Ζατέλλη είναι το πρόσωπο, που συναντώ τις περισσότερες φορές στο κέντρο της Αθήνας. Στη Βάκχου, τη Φρυνίχου, στη Δράκου ή το Μοναστηράκι. Περπατάει με ενωμένα τα γόνατα, με ένα βήμα γρήγορο και ρυθμικό, ανάμεσα σε καλαμποκάδες, καστανάδες και το καλοκαίρι και κερασάδες. Με μωβκόκκινο κραγιόν και πολύ χρώμα.
Υ.Γ: Μια κουβέντα της για τον πλατωνικό έρωτα, για τους χιμαιρικούς έρωτες γενικά με είχε, θυμάμαι, στείλει στο πυρ το εξώτερον. Ησύχασα, ηρέμησα, που υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται το μέλι πάνω σ' αυτά, τα άτιμα και κοφτερά τσεκούρια.
Χρύσα Φωτοπούλου
