Τη Λίλλυ Μελεμέ την έχω συνδυάσει με τον Λόρκα. Εξαιτίας εκείνης της πολυφωνικής "Γέρμα", που είχα παρακολουθήσει στο Vault, τα περσινά Χριστούγεννα. Πάντα θα μου θυμίζει τον Λόρκα. Όσο θα φτιάχνει έναν κοινό κόσμο, χωρίς γραμμές ανάμεσα στα χρονικά σημεία, όλοι οι συγγραφείς θα είναι τυχεροί. Τυχεροί που σημειώνει σκηνοθετικές οδηγίες ανάμεσα στις λέξεις τους.
Κάθε φορά που βλέπω κάτι δικό της έχω δύο εικόνες που παίζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Η πρώτη έχει να κάνει με ό,τι προηγείται. Την φαντάζομαι με την ομάδα της να μαστορεύουν πάνω σε μια άμορφη ύλη που έχει άπειρες πιθανότητες να γίνει μια τέλεια κατασκευή. Η δεύτερη έχει να κάνει με ό,τι ακολουθεί. Οι επόμενες δράσεις που εντείνονται με το χρόνο, οι δράσεις ενός ανθρώπου ευαίσθητου.
Το «Αρκετά πια με την Αντέλα» Δημήτρη Καρατζιά επαναλαμβάνεται. Από 16 Φεβρουαρίου στο BLACKBOX του θεάτρου Βικτώρια. Σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ. Πάλι το νήμα με τον Λόρκα..
Η παρεξηγημένη Μαρτύριο 30 χρόνια μετά το θάνατο της μικρότερης αδερφής της, Αντέλα, σπάει τη σιωπή της και ξετυλίγει αργά και βασανιστικά το κουβάρι των τύψεων και των ενοχών που την καταδιώκουν. Επισκέπτεται ξανά τον τόπο και τον χρόνο του εγκλήματος, αναπαριστά, βήμα - βήμα, τα γεγονότα και αναζητά την κάθαρση μέσα από ένα επώδυνο ταξίδι μνήμης.
Μέχρι να πιάσει η άνοιξη και να μάθουμε ποιανού επόμενου τυχερού (συγγραφέα) είναι η σειρά..
Χρύσα Φωτοπούλου
