Ένα μήνα, σχεδόν, μετά την έναρξη των παραστάσεων του "9:05", μπορούμε ολοκάθαρα να διαπιστώσουμε ότι ο κόσμος, που έχει επιλέξει να μετράει τις κορυφές της ζωής με τη σοφή σύνοψη των τραγουδιών, δύσκολα φεύγει από τις παρέες των μεγάλων δρόμων. Στον εξώστη και στις πίσω εφηβικές θέσεις, βλέπεις τους γνωστούς Βασιλόπληκτους, που χρόνια τώρα, στο "Εμβατήριο" ή τον "Τσε" γίνονται η απέναντι φωνή από τη δική του, ή δίνουν φιλί διαρκείας στην αγάπη τους όσο κρατάει το "Πάρε με, πάρε με".
Μπροστά και στο κέντρο, οι αναγνώστες και παλιοί ακροατές του Οδυσσέα. Πιο κοντά του στο "Διάνα". Τόσα χρόνια απόστασης..τώρα αξίζει να είσαι πιο κοντά, να δεις στις σημειώσεις του πώς γράφει το άλφα ή το σίγμα, πώς γεμίζει μια σελίδα. Αλλά τι λέω, πού ζω; Σημειώσεις χειρόγραφες; Αλλά πάντα αυτό νόμιζα. Ότι ο συγκεκριμένος Οδυσσέας γράφει ό,τι γράφει με μολύβι. Ούτε καν με στυλό. Διάσπαρτοι και μπροστά και πίσω αυτοί που πάντα ακολουθούν και τους τρεις. Και τον Βασίλη και τον Οδυσσέα και τον Χρήστο. Λέει και το "Ημερολόγιο" ο Θηβαίος. Όπως σ' εκείνη τη συναυλία στην Κρήτη. Ποιητικά, αλλά τόσο καθημερινά. Το "9:05", λοιπόν, είναι τόσο φωτεινό όσο αυτό που πριμένουμε πάντα να 'ρθει.
ΥΓ: Θυμάσαι που στο "Οξυγόνο" φωνάζαμε τον Ανδρέα Αποστόλου Ρίτσαρντ Γκιρ;
Θυμάσαι πόσα χρόνια είναι στο μπάσο ο αειθαλής Βαγγέλης Πατεράκης;
