Ο Δημήτρης Τσιάμης και η Per-Theater-Formance φέτος παρουσιάζουν δύο έργα : "Μότσαρτ & Σαλιέρι -Το Ρέκβιεμ" και "Ο Θεός Κυρίλοφ", στο Bios, αποδεικνύοντας ότι οι ομάδες έχουν δυναμική και συνέχεια στο χρόνο, όταν πιστεύουν σε αυτό που κάνουν.
Φέτος παρουσιάζουμε δύο παραστάσεις. Το έργο "Μότσαρτ & Σαλιέρι -Το Ρέκβιεμ"- και σε επανάληψη τον μονόλογο "Ο Θεός Κυρίλοφ". Αν σκεφτόμασταν “επιχειρηματικά”, ίσως δε θα έπρεπε να παρουσιάσουμε καμία παράσταση. Θα έπρεπε ή να κρατήσουμε την έρευνα μας σε ένα κλειστό ,εργαστηριακό επίπεδο ή να παραιτηθούμε ή να συμβιβαστούμε σε θεατρικές δουλειές που δε μας εκφράζουν ή να μεταναστεύσουμε, αποδεχόμενοι ότι ευρύτερα εμποδίζει την καλλιτεχνική δημιουργία και την πολιτιστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Λιγότερο από πείσμα και περισσότερο από ανάγκη και πίστη στο θέατρο επιλέξαμε να σκεφτούμε δημιουργικά και να παρουσιάσουμε τα δύο αυτά έργα.
Το έργο "Μότσαρτ και Σαλιέρι" του Αλεξάντρ Πούσκιν είναι μια σπουδή πρώτα απ'όλα για εμάς τους ίδιους. Το καλλιτεχνικό μέγεθος των προσώπων, το αίσθημα αποστολής και ευθύνης που έχουν απέναντι στην τέχνη τους μας αναγκάζει να στοχαστούμε για την δική μας θέση. Αυτό το μέγεθος δεν αναπαρίσταται “ρεαλιστικά”, ο ηθοποιοί καλούνται να ακούσουν τις κλίμακες βάθους και ανύψωσης που προτείνει ο Πούσκιν και να έχουν την δική τους εμπειρία σε σχέση με ένα γεγονός κι έναν μύθο που προκαλεί δέος: Η σύνθεση μίας νεκρώσιμης ακολουθίας ,του Ρέκβιεμ, επρόκειτο να είναι και η τελευταία σύνθεση του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Η μοίρα αναδεικνύεται ως θέμα, και η αρχική ενοχή του Σαλιέρι αντικαθίσταται από μια σιωπηρή συμφωνία που έχει στόχο τη δημιουργία του δικού τους Μύθου.
Ο μονόλογος "Ο Θεός Κυρίλοφ" φανερώνει την πορεία σκέψης ενός ελεύθερου πνεύματος που αναζητά την λύτρωση από τον φόβο, τον οποίο και αποδίδει στην ύπαρξη του “παλιού” Θεού. Η ιδέα του να λυτρώσει την ανθρωπότητα από τον πόνο που προκαλεί ο φόβος, τον οδηγεί στην αυτοθυσία του με την πίστη πως θα το καταφέρει και πως αυτό το μήνυμα ελευθερίας θα ακουστεί παντού. Ο Κυρίλοφ, ίσως ο πιο στοχαστικός και αντιφατικός ήρωας των Δαιμονισμένων του Ντοστογιέφσκι αναζητά την υπέρβαση μέσα από το δικό του ιδεατό μοντέλο, εκείνο του “Ανθρωπόθεου” το οποίο και μας συστήνει πριν “βγάλει τη γλώσσα του” σε ότι αφήνει πίσω και πριν φωνάξει το δικό του “Ελευθερία ή θάνατος”.
