Ο Νικόλας Μακρής δεν περίμενε ποτέ ότι θα γίνει ηθοποιός. Κι όμως κάτι στην ομάδα του πανεπιστημίου, όπου σπούδαζε χρηματοοικονομικά, επηρέασε την τεχνοκρατική του πλευρά, όπως λέει, και τότε ένας καινούργιος , ολόκληρος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά του....
Η πορεία μου προς την τέχνη σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενη. Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσα στη Λάρισα σε ένα περιβάλλον που δε φλέρταρε ιδιαίτερα με κάποια μορφή τέχνης. Μέχρι και το τέλος του σχολείου μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ μαθημάτων, αθλημάτων και παιχνιδιών. Στην πόλη με βόλτες στο τσιμέντο και στο χωριό με ποδήλατα και χωρίς παπούτσια σε χώμα θάλασσα και ήλιο. Πιο πολύ φανταζόμουν τεχνίτη τον εαυτό μου και όχι καλλιτέχνη.
Μετά το σχολείο ήρθα στην Αθήνα για σπουδές στο πανεπιστήμιο του Πειραιά στο τμήμα χρηματοοικονομικής. Εκεί έγινε και η πρώτη επαφή με το θέατρο, στην ομάδα του πανεπιστημίου. Και ένας κόσμος άνοιξε. Ένας κόσμος που περιείχε σχεδόν τα πάντα. Συναισθήματα, ψυχολογία, λογοτεχνία, μουσική, κίνηση, ανθρώπους, ιδέες, χρώματα, φως και σκοτάδι. Και ήταν αρκετά σύνθετος ώστε να γοητεύσει το τεχνοκρατικό μου είναι. Με πείσμα και περιέργεια συνεχίζω να βρίσκομαι σε αυτόν τον κόσμο. Παίζοντας σε μικρά θέατρα, αλλά και στην Επίδαυρο, σκηνοθετώντας αγαπημένα έργα, γράφοντας, συστήνοντας θεατρικές ομάδες, παίρνοντας μαθήματα στη δραματική σχολή “Αρχή”, αλλά και στο Λος Άντζελες, διδάσκοντας, σπουδάζοντας και δημιουργώντας στον κινηματογράφο και πάλι πίσω. Φιλοσοφώντας για την αξία της τέχνης.
Αυτήν την περίοδο παίζω στην παράσταση “Ηρακλής, οι 12 άθλοι” στο Θέατρο πάνθεον και κάνω πρόβες για τη “Φιλουμένα (Γάμος αλα Ιταλικά)” στο Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα προωθώ σε φεστιβάλ την ταινία μου “Κομμάτι από Ουρανό”, ενώ γράφω το σενάριο για την επόμενη. Κινηματογραφώ και φτιάχνω βίντεο για παραστάσεις και θεάματα. Και στον ελεύθερο χρόνο προσπαθώ να σχεδιάσω τα επόμενα εγχειρήματα. Αναζητώντας ανθρώπους, έργα και διαδικασίες που συμπληρώνουν κομμάτι κομμάτι το παζλ της ανησυχίας μου.
