Μέσα σε ένα καλοκαίρι η Μυρτώ Αλικάκη, μαθήτρια ακόμα του Θεάτρου Τέχνης, βρέθηκε και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο, πραγματοποιώντας έτσι από την αρχή της καριέρας της το όνειρο κάθε ηθοποιού. Τι κι αν είχε μπανταρισμένο πόδι!
Η πρώτη φορά που έπαιξα ήταν επεισοδιακή. Ήταν το καλοκαίρι το 1992, ήμουν μαθήτρια του Θεάτρου Τέχνης, δευτεροετής. Το Θέατρο Τέχνης έπαιρνε πάντα μαθητές για το χορό των καλοκαιρινών παραστάσεων. Εκείνη τη χρονιά ανέβαζαν « Νεφέλες¨» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη. Η πρώτη παράσταση ήταν στο Ηρώδειο, αλλά εγώ την προηγούμενη μέρα έκαψα το πόδι μου σε μια μηχανή και πονούσα πάρα πολύ. Είχα τρομερή αγωνία, γιατί στο Ηρώδειο οι θέσεις είναι σε κάθετη σχέση με τη σκηνή κι αυτό είναι λίγο «τρομαχτικό». Είχα μπανταρισμένο το πόδι μου, το οποίο και ξαναχτύπησα κατά τη διάρκεια της παράστασης…. Δεν είχα ατάκες, αλλά ήμουν ή η πρώτη ή η δεύτερη Νεφέλη που έβγαινε και έτρεμα από την αγωνία, αλλά ήταν μαγικά….
Το ίδιο καλοκαίρι βρέθηκα και στην Επίδαυρο με το χορό των «Βατράχων» αυτή τη φορά. Όπως καταλαβαίνετε, ήταν μια πολύ έντονή χρονιά. Το καλό ήταν ότι επειδή ήμουν μέλος του χορού, ένιωθα ασφάλεια μέσα στο πλήθος, αλλά το δέος που αισθάνεσαι σε αυτά τα θέατρα, λόγω μεγέθους, λόγω κόσμου, αλλά και λόγω της ενέργεια του ίδιου του χώρου είναι τεράστιο.
