Ξέρω, από πρώτο χέρι, ότι οι στιγμές δίπλα στον μπαμπά, μέχρι την πρώτη διψήφια ηλικία των 10, είναι οι πιο χάι στιγμές στη ζωή ενός κοριτσιού. Όλο το μέλλον τροφοδοτείται από εκείνα τα πρώτα χρόνια. Η Κατερίνα Μαούτσου, 10 χρόνων, είδε τον "Μισάνθρωπο" του Λευτέρη Βογιατζή και σημείωσε με μπολτ το χρονικό σημείο. Αυτή η συγκεκριμένη Κατερίνα, 28 χρόνων πια, συμμετέχει στην παράσταση "Ο Μέγας Ανατολικός", που μετά τον επιτυχημένο της κύκλο στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, επιστρέφει από 4 Φεβρουαρίου (για 8 παραστάσεις), στο Θέατρο Θησείον.
Δύο στιγμές και σήμερα.
1996. Δέκα χρονών, περήφανη, στο πλάι του μπαμπά μου, παρακολουθώ στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, το "Μισάνθρωπο" του Λευτέρη Βογιατζή. Φυσικά δεν καταλαβαίνω και πολλά από το έργο, δεν ξέρω καν γιατί είμαι εκεί, όμως με το που ανάβει η πλατεία, συγκλονισμένη συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω με τίποτα να ζήσω χωρίς τη μαγεία που βίωσα, τη μυσταγωγία, τη γοητεία του θεάτρου.
2008. Σχολή Εθνικού Θεάτρου. Διάλειμμα. Εντευκτήριο. Συζήτηση στο κόκκινο (εκεί που παύει πλέον να λέγεται συζήτηση). Φωνές. Άρνηση. Αντίδραση. Περί θεάτρου. Περί τέχνης. Περί διαγραμμάτου. Ξανά φωνές. Μα πού πήγε η μυσταγωγία μου; Σιγουριά. Θεωρίες. Χάος.
Σήμερα. Μέσα στη μαγεία του θεάτρου Θησείον, ετοιμάζουμε με το Μπάμπη Γαλιατσάτο την επανάληψη του "Μεγάλου Ανατολικού". Δεν ξέρω πόση μυσταγωγία και πόσο γκρέμισμα ακριβώς απαιτεί η μαγική συνταγή.. Απλώς αναμιγνύω.
Χρύσα Φωτοπούλου
