Με αφορμή την περσόνα που έχτισε η Μέριλιν Μονρόε, η Σοφία Καζαντζιάν και ο Μάριος Ιορδάνου έγραψαν μια μαύρη κωμωδία που αναζητά την αλήθεια πίσω από το μύθο και το στερεότυπο. " Η Μέριλιν σου πάει πολύ..." στο θέατρο Vault, γιατί το κωμικό είναι ίσως ο τρόπος να πεις τα πιο σοβαρά πράγματα...
Μαύρη κωμωδία... Γιατί μαύρη; Το μαύρο είναι η σύνθεση όλων των χρωμάτων. Αυτό δεν το κάνει λιγότερο καθαρό από το λευκό. Ίσως και ναι. Ίσως όμως απλά το λευκό να είναι πιο άδειο. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλη η προσπάθεια για να γράψουμε ο Μάριος Ιορδάνου και εγώ μία κωμωδία που θα ανταποκρινόταν στη θεωρία ότι το κωμικό είναι ο πιο αστείος τρόπος να πεις τα πιο σοβαρά πράγματα.
Ο μύθος και η αύρα της Μέριλιν Μονρόε διαπνέουν όλη την παράσταση “Η Μέριλιν σου πάει πολύ” από την αρχή έως το τέλος. Από τη σύλληψη της συγγραφικής ιδέας έως το ανέβασμα της. Η μαύρη αυτή κωμωδία θρίλερ εμπνέεται από τη Μέριλιν χωρίς να αποτελεί βιογραφία, χωρίς καν να υπάρχει η ίδια ως ρόλος. Η κεντρική ηρωίδα τη μιμείται, τη θαυμάζει και την “κουβαλά”. Κι όμως... αν δεν υπήρχε η Μονρόε, δε θα υπήρχε παράσταση! Πόσα έχουν γραφτεί, πόσα έχουν ειπωθεί για τον άνθρωπο αυτό. Πόσο εύκολα κρίνει ο ένας τον άλλο και πόσο ανάγκη έχει ο άνθρωπος αυτό το μηχανισμό άμυνας που λέγεται στερεότυπο, “ταμπέλα” και κρύβεται πίσω από το προσωπείο της άποψης. Άποψη: Από και οράω-ώ. Από ποια πλευρά εξετάζει ο καθένας έναν άνθρωπο- θρύλο, έναν άνθρωπο- οικογένεια, έναν άνθρωπο- εραστή, έναν άνθρωπο- περαστικό, έναν άνθρωπο ακόμα σαν αυτόν τον ίδιο. Όλοι οι ρόλοι, όλες οι σκηνές, όλο το έργο είναι μία διασταύρωση αυτοματοποιημένων προβολών, στις οποίες καλούμαστε εμείς να αντισταθούμε. Όταν έχεις τη δύναμη να αυτοπροσδιοριστείς, οι γνώμες πληθαίνουν. Όσο πληθαίνουν όμως τόσο γίνονται βαβούρα. Κι όσο γίνονται βαβούρα, δεν ξεχωρίζει καμιά φωνή, δεν εντυπώνεται στην ψυχή τίποτα που να σε αφορά. Η Μονρόε έχτισε τη Μονρόε, που επέλεξε η ίδια. Όλοι έχουμε δει κάτι διαφορετικό σε αυτή και θα συνεχίζουμε να βλέπουμε γιατί ποια ήταν πραγματικά το γνώριζε μόνο εκείνη. Ας γνωρίσουμε τους εαυτούς μας και ας αφήσουμε και τους άλλους ελεύθερους να κάνουν το ίδιο.
Κάθε ρόλος στο “Η Μέριλιν σου πάει πολύ” προσπαθεί να ξεφύγει από μία στερεοτυπική παγίδα, παλεύει να ελευθερωθεί. Σε στιγμές που η σκηνή μοιάζει να παγώνει από έγκλημα, φυσάει ένας άνεμος σουρεαλισμού και τελικά αναρωτιέσαι: Τι είναι πραγματικότητα; Τι είναι πάνω από την πραγματικότητα (sur -realisme) και τι κάτω από αυτή; Ποια εκδοχή είναι η αληθινή; Ποιο είναι το κριτήριο; Εμείς. Και όλα αυτά πάνω σε μία σκηνή σκακιέρα – όπως την εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης της παράστασης, Μάριος Ιορδάνου – στην οποία εμείς κινούμε τα πιόνια, εμείς τα διαλέγουμε και εμείς γινόμαστε τελικά αυτά... Μαύρα ή άσπρα; Έχει σημασία;
