Από ένα κερί άρχισαν όλα για τον Γιώργο Αρμένη που του έδωσε να κρατάει ο Κουν. Ένα κερί που δεν έπρεπε ποτέ να σβήσει. Κι εκείνος το κράτησε μέχρι και σήμερα αναμμένο, όπως ακριβώς του είχε ζητήσει ο δάσκαλός του..
Ήταν Οκτώβριος του 1967,όταν τα κατέβηκα τα σκαλιά του Υπογείου του Θεάτρου Τέχνης που τότε ήταν το «Μαγικό Υπόγειο». Είχα δώσει μόλις δώσει εξετάσεις για τη σχολή και πήγαινα να συναντηθώ με τον Κάρολο Κουν. Μου είπε τότε ότι θα λάβω μέρος στην παράσταση « Με το ίδιο μέτρο» του Σαίξπηρ. Δεν είχα ρόλο, αλλαγές σκηνικών έκανα. Μου είχαν φτιάξει μάλιστα ένα μαύρο ράσο για να μπαίνω στη σκηνή. Η δουλειά μου ήταν να αφήνω μια πολυθρόνα. Τότε ένιωθα ότι είχα μια ευθύνη. Έκανα αυτή τη δουλειά με μια σοβαρότητα, και μια ευαισθησία και ένα ήθος. Για ένα παιδί που προερχόταν από μια αγροτοεργατική οικογένεια το να βρεθεί σε αυτό το μαγικό χώρο ήταν σαν να «άστραψαν αστραπές και φώτισαν τον κόσμο» που λέει και ο Τομ στον Γυάλινο Κόσμο. ….
Είχα ένα κερί για να φωτίζω μέσα στο σκοτάδι και έβγαινα το μπαρ του θεάτρου. Ο Κουν μου έλεγε: « Πρόσεχε να μη σου σβήσει το κερί». Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτά τα λόγια του δασκάλου μου, που τόσο τον αγάπησα και ακόμα τον αγαπώ. Αυτό το κερί προσπαθώ να μου σβήσει και να το μεταλαμπαδεύσω στους μαθητές μου. Ο ηθοποιός δεν πρέπει να αφήσει ποτέ αυτό το κερί να σβήσει. Τελικά το κερί δε μου έσβησε ούτε μια μέρα, ακόμα και σήμερα το κρατάω αναμμένο.
