Ο Γιώργος τη φωνάζει "Μαλβινάρα", η Αλεξάνδρα, πολύ συχνά, πετάει την επιφωνηματική "Α, ρε Μαλβίνα". Βιβλία, χάρτινες συνεντεύξεις από περιοδικά, που πληρώσαμε σε δραχμές, εκπομπές γραμμένες σε βιντεοκασέτες. Πρώτη λυκείου, η Μαλβίνα στο Μέγκα. "Όξω, πούστη" έγραφε στους πίνακες ο Μιχάλης, όχι γενικά, μόνο ειδικά. Υιοθετούμε συνειδητοποιημένα. Τότε, μισούσαμε με κάθε κύτταρό μας τον υπουργό παιδείας. Μαλβινέζικα "στολίσματα". Μας επηρεάζει, μας αρέσει, τη συζητάμε. Αγοράζω το τελευταίο της βιβλίο, από μια έκθεση. "Πόσων χρόνων είσαι;" "15", "Άστο, πάρε κάτι άλλο", "Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω".
Το πήρα. Ένα καλοκαίρι ολόκληρο αναλύουμε σελίδα- σελίδα. Πάρε έρωτα να 'χεις. "Τι ωραία εικόνα" "Μα πώς το σκέφτηκε;" "Μα πού μπορούμε να βρούμε αυτή τη Μαλβίνα, επιτέλους;"
Ο Π. μου λέει ιστορίες. Ήταν μόλις 20, δάσκαλος της Μελίτας, της κόρης της. "Θυμάσαι το βινύλιο, χωρίς το διάφανο προστατευτικό, με τραγούδια του Μικρούτσικου; Η Μαλβίνα μου το είχε χαρίσει. Όταν θα πάμε στο χωριό, θα ψάξω να βρω και τις ασύλληπτες εκθέσεις της Μελίτας, να σου τις δείξω".
Η Μαλβίνα ήξερε απ' έξω την Αρχιτεκτονική όλων των μεγάλων ιστοριών, που μπορούν να 'χουν λίγο απ' το μελάνι του μέλλοντος. Ήταν φωτεινή. Η πιο φωτεινή Μαλβίνα του κόσμου.
Να φτιάξω μια λεμονόπιτα, απ' τις δικές της συνταγές, και να θεωρήσω ότι η αποψινή βραδιά ανήκει στο χρονικό σημείο, που θα ήθελε η ίδια. Στην κορυφή όποιας χρονιάς ξεχώρισε. Όπως και να' χει, Μαλβίνα, φοράμε κοριτσίστικες κορδέλες στα μαλλιά και γράφουμε στους τοίχους φράσεις για σένα.
Σήμερα, να μην είσαι συνεσταλμένη. Πολλή αγάπη. Δεν πάει ο νους σου.
*Αφιερωμένο αυτό το κείμενο στα κορίτσια, M².
Χρύσα Φωτοπούλου
