Η Βάσια Χρήστου δεν έγινε αρχιτέκτονας, όπως ήθελε ο μπαμπάς της, αλλά τελικά βρήκε τον τρόπο να ταξιδεύει διαρκώς με ή χωρίς τη Μαριγώ της, γιατί το θέατρο είναι ένα μεγάλο ταξίδι… Κι η Βάσια είναι πάντα ελεύθερη και εντός και εκτός σκηνής…
Ναι, είμαι από αυτά τα παιδιά που πάντα ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί: έκανα θεατρικά , τραγούδαγα , χόρευα, όλα αυτά. Αλλά δυστυχώς ο μπαμπάς μου που ήταν και καθηγητής μου ,μου είπε ότι αποκλείεται να με αφήσει να πάω στη δραματική σχολή, αν δε σπουδάσω . Κι έτσι βρέθηκα στην αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης και παραδόξως την τελείωσα κιόλας. Μόλις πήρα το πτυχίο μου, αποχαιρέτησα τον Λευκό Πύργο και πήρα τα μπογαλάκια μου για την Αθήνα. Θα έδινα εξετάσεις στο Εθνικό κι αν δεν περνούσα τότε πάει…. ¨Όλα για όλα τα έπαιξα εκείνη τη μέρα που στάθηκα μπροστά στην επιτροπή. Κι ευτυχώς πέρασα… Για καλή τύχη όλων μας νομίζω, γιατί δεν μπορώ μάλλον να κάνω άλλη δουλειά. Ίσως γιατί μέσα από το θέατρο κάνω άπειρες. Όταν ανεβαίνω στη Μαριγώ, τη μηχανή μου, για να πάω στην πρόβα είμαι χαρούμενη και ξέρω ότι καλά έκανα που δεν τον άκουσα τον μπαμπά μου.
Φέτος δούλεψα με τον Βαγγελή Θεοδωρόπουλο που ήταν και δάσκαλός μου έπαιξα στην παράσταση « Η κοιμωμένη ξύπνησε» και γυρίσαμε την Ελλάδα. Τρελαίνομαι για τα ταξίδια, κάθε είδους ταξίδια… Ήμουν και βοηθός του στα «Παράσιτα». Τώρα εικονογραφώ ένα παραμύθι που αγαπάω τόσο πολύ, το « Μυρσινιώ»… Για κάποιον…. Γιατί μια ιστορία πρέπει πάντα να απευθύνεται.
