Όχι ότι εγκαταλείπω εύκολα τη βολή μου, το σπίτι μου, τα ωράρια και τις συνήθειες που μου φόρτωσε, εδώ και χρόνια, η Αθήνα, αλλά νομίζω ότι το 80% του τσιγγάνικου εαυτού μου, αυτή τη στιγμή, επαναστατεί και με σπρώχνει ολόκληρη στην πιο ιδεατή εικόνα του πλανήτη: Εγώ σε άχρονο πλαίσιο να υποδύομαι την παρατηρήτρια. Αφηρημένη σε δρόμους με ποδήλατα και πεζούς, με τις τσέπες μου να έχουν μόνο αποκόμματα εισιτηρίων.
Ανανεωτικό πέρα -δώθε. Πού; Στο Βερολίνο. Ε, μου 'ρθε το Βερολίνο. Ίσως να απορρυθμιστώ από την τόση αποτελεσματικότητα, λειτουργικότητα, από όλα αυτά που τοποθετούν το Βερολίνο στην κορυφή των ανθρώπινων πόλεων. Χρύσα λέγομαι και είμαι δυσπροσάρμοστη, αλλά για το 2015 ξεσκονίζω τα πιο ευγενή μου μέταλλα. Κάτσε και θα δεις.
Τα πλακάτ της ιστορίας γράφουν «Βερολίνο, η πόλη της μουσικής και του θεάτρου». Στη μεγαλύτερη θεατρούπολη του κόσμου θα πάρω και τον Γιώργο μαζί μου. Θα πίνουμε μηχανικά από ένα Jägermeister και θα διαλέγουμε κουλτούρα. Μία για κάθε μέρα. Underground κουλτούρα γι' αυτόν και το νησί των μουσείων όλο για μένα.
Θα με τραβολογάει σε κάτι που δε θα μ' αρέσει, θα τον τραβολογάω σε κάτι που δε θα του αρέσει, αλλά δε θα βγάζει κιχ ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Δεν είναι αυτονόητη η απόλυτη ελευθερία με τον χρόνο σχεδόν άχρονο. Τραβάω γραμμές κάτω απ' τα πιο σημαντικά: Τρεις όπερες, πάνω από εκατόν πενήντα θεατρικές σκηνές, περισσότερα από εκατόν εβδομήντα πέντε μουσεία και συλλογές, περίπου τριακόσιες γκαλερί, πάνω από διακόσιες πενήντα δημόσιες βιβλιοθήκες, εκατόν τριάντα κινηματογράφοι και πολυάριθμοι άλλοι πολιτιστικοί χώροι συνυπάρχουν στο Βερολίνο.
Ακούς ρε; Η νέα μου ταυτότητα μου γράφει Χρύσα, αντί για Χρυσούλα. Πρέπει να βγάλω άλλη; Πότε φεύγουμε;
Χ. Φ.
