Όταν ήμουν 18-19, αυτή η πόλη δε μου γέμιζε το μάτι. Έψαχνες ήλιο και έβρισκες μια φωτίτσα στον ουρανό σε τόνους σέπια και μόνο. Μελαγχολία. Αν το φως δεν είναι σκληρό, η μέρα ξεκινάει με ύφος απογεύματος. Τώρα είμαι σε άλλη φάση. Ζητάω έγκριση φιλίας από κάθε πόλη που έχει έστω και πέντε λεπτά ανθρωπιάς να χαρίσει στους κατοίκους της.
Στη Θεσσαλονίκη πέφτουν οι χαιρετούρες σύννεφο, μιλάς, γελάς, κλαις, τραγουδάς, οργίζεσαι, χαίρεσαι, πεινάς, διψάς. Το δείχνεις. Δεν έχεις περιθώριο για "κλειστές", αγάπη μου. Πάρε άδεια μια βδομάδα και κάνε ό,τι θες. Εγώ θα προτείνω και συ θα κρίνεις.
Φαγητό (η αρχή το ήμισυ του παντός): Όταν διάβασα αυτή την περιγραφή "γυαλιστερές και κυδώνια γίνονται σπετζοφάι και μελώνουν μέσα στην κρεμμυδοντοματένια σάλτσα" τράπηκα σε φυγή από το λεκανοπέδιο και διένυσα 504 χιλιόμετρα με τα πόδια. Τα αντανακλαστικά μου..
Μουσική (όχι τα γνωστά): «Ουτοπία» στην Κρήνη, «Μιραμάρε» στην Ανθέων, «Chorus» στην Ιασωνίδου, λίγο πιο κάτω στην Καμάρα υπάρχει πάντα το «Μινουί», όπου τραγουδάει η ρεμπέτισσα Λιλή.
Για χάζι: Στους πεζόδρομους της Ζεύξιδος και της Ικτίνου. Θέσει φοιτητής..
Θέατρο: Στο Μέγαρο Μουσικής μια μεγάλη "Αυτοκρατορία" ανοίγεται, αλλά κοίτα μη σου ξεφύγουν οι "σεσημασμένοι" "Δον Ζουάν" και "Δον Κιχώτης" στο Κ.Θ.Β.Ε. Έχε τον νου σου..
Έκθεση: Στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Φτιάχνουν, λέει, το σπίτι των ονείρων σου..
Χρύσα Φ.
