Ο Γιάννης Μετζικώφ χρόνια τώρα φτιάχνει σκηνικά για το θέατρο, δηλαδή δημιουργεί κόσμους, ζωντανούς πίνακες ζωγραφικής, κι όμως η δουλειά του σκηνογράφου δεν είναι μοναχική, δε γίνεται μέσα ένα ατελιέ, αλλά δημιουργείται βήμα βήμα μέσα στην πρόβα…
Καταρχάς η σκηνογραφία δεν είναι αυτόνομη τέχνη, δεν κάνεις ό,τι θέλεις, δεν μπορείς να τραβήξεις τον μοναχικό δρόμο. Το έργο σου πρέπει να είναι ενταγμένο στη συλλογικότητα, το θέατρο είναι δημιούργημα πολλών καλλιτεχνών. Αυτή τη μοναδικότητα που έχει αυτή η τέχνη για να την εξασφαλίζεις πρέπει ο κάθε δημιουργός που συμμετέχει σε μια παράσταση να εντάσσεται στο γενικό πνεύμα που ορίζεται από το όραμα του σκηνοθέτη. Για παράδειγμα, τη Μήδεια ή άλλα έργα τα έχω κάνει περισσότερες από μία φορές, όμως η ανάγνωση από τον ένα σκηνοθέτη στον άλλο ποικίλλει.
Αυτό που κάνει ο σκηνογράφος είναι πως αναπτύσσει και προτείνει πάνω στη σκηνοθετική γραμμή. Τα περισσότερα από τα έργα και δη τα μεγάλα και σπουδαία κείμενα εμπεριέχουν έννοιες που δεν έχουν να κάνουν με το χρόνο και γι’ αυτό θα συνεχίσουν να παίζονται και στο απώτερο μέλλον, ακόμα σε έθνη που δεν έχουν συσταθεί, σε γλώσσες που δεν έχουν ακόμα εφευρεθεί. Οι ύψιστες αξίες του δικαίου θα αφορούν πάντα το ανθρώπινο είδος, δεν είναι απαραίτητο να εγκλωβιστείς μόνο σε μια εποχή. Έχω κάνει έργα τοποθετημένα στο σήμερα, άλλα και έργα που φέρουν την αχλή του χρόνου και του μύθου. Το ζήτημα είναι τι θέλει η παράσταση να υπηρετήσει κάθε φορά.
Η εικόνα αφορά το θέατρο καταλυτικά, όποτε η σκηνογραφία μεταφέρει όλα τα μηνύματα που εμπεριέχονται στο κείμενο και να προϊδεάζει για το πεπρωμένο του ήρωα, να προετοιμάζει για τα όσα θα συμβούν. Εμείς πρέπει με μια νύξη στο θεατή να δώσει. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε την παγκόσμια ζωγραφική , όπου υπάρχει συμβολισμός, όπου οι ιδέες υπάρχουν μέσα από τα χρώματα, τα σχήματα... Η σκηνογραφία είναι ένας ζωντανός πίνακας ζωγραφικής, η ζωγραφική είναι η ξαδέρφη της σκηνογραφίας. Γι’ αυτό πολλές φορές λέμε ότι ένα πίνακας έχει μια θεατρικότητα ή ένα σκηνικό μια ζωγραφικότητα.
