Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Τηλέμαχος Κρεβάικας φέτος στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την παράσταση « Το Μαύρο Αίμα» επαναδιαπραγματεύεται το μύθο της Ορεστείας, επιχειρώντας να υπερασπιστεί το πρόσωπο της Κλυταιμνήστρας, αλλά και όλων των γυναικών που έχασαν την παντοκρατορία τους μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων.
Η παράσταση θα μπορούσε να λέγεται Κλυταιμνήστρα. Ο τίτλος «Μαύρο Αίμα» ήρθε εκ των υστέρων από την ανάγκη να διαφοροποιηθούμε από άλλα συγγραφικά εγχειρήματα με θέμα αυτή την ηρωίδα. Το υλικό μας προέρχεται στο μεγαλύτερο του μέρος του από την « Ορέστεια» του Αισχύλου. Έχουν επιλέγει κομμάτια και έχει ανασυντεθεί υλικό και από τα τρία έργα της τριλογίας.. Η παράσταση ξεκινάει με τη νεκρή Κλυταιμνήστρα που κατηγορεί τις Ερινύες, και στη ουσία την ανθρωπότητα, που ξέχασαν την πραγματική της φύση . Διαβάζοντας την «Ορέστεια» έβγαλα ένα συμπέρασμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί και αυθαίρετο, αλλά για μενα δεν είναι: μέσα στο έργο φαίνεται η προσπάθεια του Αισχύλου να νομιμοποιήσει το νέο πατριαρχικό καθεστώς, τη νέα τάξη πραγμάτων που ανατέλλει στην Αθήνα.
Στην «Ορέστεια» συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο Ορέστης έρχεται και δικάζεται στην Αθήνα από ένα δημοκρατικό θεσμό, τον Άρειο Πάγο, και αθωώνεται, ενώ η υπόθεση λαμβάνει χώρα αμέσως μετά τον Τρωικό Πόλεμο. Όλα λοιπόν φιλτράρονται μέσα από το πλαίσιο της δημοκρατίας.
Το σημαντικό για την Κλυταιμνήστρα είναι ότι τη σκότωσε ο γιος της, αυτό αποσιωπάται μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων και μένει ως η γυναίκα και δολοφόνος του Αγαμέμνονα. Ο όρος «πατέρας» εφευρίσκεται μέσα σε αυτό το μισογυνικό καθεστώς και η συνεισφορά της γυναίκας στον πολιτισμό εκμηδενίζεται. Η πρόθεση της παράστασης είναι να εξανθρωπίσει αυτή την ηρωίδα, να της αποδώσει τα χαρακτηριστικά που της στέρησαν οι τραγικοί. Χρησιμοποιούμε τα επιχειρήματά της για να της δώσουμε μια ιερατική μορφή, ενώ μέσα από τα αντρικά πρόσωπα δείχνουμε τα αρνητικά στοιχεία της νέας τάξης, της πατριαρχίας δηλαδή, όπως ο είναι ο πόλεμος, η καταστροφή, η ατομική ιδιοκτησία και η ανάγκη για τη συσσώρευση πλούτου. Οι μητριαρχικοί πολιτισμοί δεν είχαν επεκτατικές τάσεις, αυτή είναι μια ανάγκη του άνδρα, ίσως και συμπλεγματική, που έβλεπε με δέος τη γυναίκα ,η οποία έδινε ζωή. Αργότερα ανακάλυψαν οι άντρες ότι κι αυτοί μετέχουν στη διαδικασία της τεκνοποίησης. Ο άντρας λοιπόν από το φόβο του θανάτου καταφεύγει στην κυριαρχία και την απόκτηση πλούτου.
Είναι μια παράσταση υπέρ της θηλυκής φύσης, γιατί η γυναίκα και σήμερα ακόμα που κινείται μέσα στον ανδρικό κόσμο, διατηρεί την καθαρότητά της και την επαφή της με τη γη. Εμείς αυτή τη διάσταση θέλουμε να φωτίσουμε, μέμφοντας το σύστημα που μετατρέπει τον άνθρωπο σε ιδιοκτήτη του κόσμου, και δεν τον βλέπει ως μέρος του, όπως κανονικά είναι.
Η Βίκυ Βολιώτη είναι η Κλυταιμνήστρα, αλλά και η Κασσάνδρα που δεν είναι άνθρωπος αλλά μια μαριονέτα-φερέφωνο του Απόλλωνα. Ο Χρήστος Σαπουντζής παίζει τους αντρικούς ρόλους που ο καθένας από αυτούς κουβαλάει ένα αρνητικό χαρακτηριστικό του άντρα της νέας εποχής. Δεν αλλοιώνουμε το υλικό του ποιητικού κειμένου, αλλά φωτίζουμε διαφορετικά το λόγο μέσα από την υποκριτική και χρήση βίντεο που λειτουργούν ως υπαινικτικά σχόλια.
Η μουσική του The Boy ( Αλέξανδρου Βούλγαρη) είναι σκοτεινή και υποβλητική. Ο Αλέξανδρος έχει μελοποιήσει τα χορικά που χρησιμοποιούνται στην παράσταση, ενώ στο τέλος υπάρχει ένα δικό του κομμάτι για τη γυναίκα.
Η παράσταση είναι φτιαγμένη για το γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, το οποίο προσπαθούμε να το χρησιμοποιούμε ως ένα τούνελ, που θα μπορούσε να είναι το τούνελ του χρόνου. Το βασικό υλικό του σκηνικού της Εύας Νάθενα είναι το νάιλον, ένα μη φυσικό υλικό που έρχεται να ντύσει έναν κόσμο που καλύπτεται από έναν πλαστικό μανδύα, πράγμα που χαρακτηρίζει και τον πολιτισμό μας σήμερα, έναν πολιτισμό αποκομμένο από τη φύση και άρα αυτοκαταστροφικό.
