Κάθε φορά που στα καλλιτεχνικά πηγαδάκια των social media, εμφανίζεται μια φωτογραφία από σκηνοθεσία του Σλοβένου Τομάζ Παντούρ, αρχίζουν οι ευχές: «αχ, να έρθει και στην Ελλάδα». Οι φήμες λένε πως, ο πλέον επιτυχημένος εκπρόσωπος του μεταδραματικού θεάτρου, είναι ένας «αλχημιστής», ένας μάγος της σκηνής, που δε σταματά να πειραματίζεται. Οι καινοτόμες σκηνοθεσίες του έχουν απίστευτη αισθητική, αρμονία και εμμονή στη λεπτομέρεια.
Αν δεις κάτι δικό του, μοιάζει με ολοκαίνουριο σύμπαν μέσα από κλειδαρότρυπα και το θυμάσαι έντονα, χρόνια μετά. Αυτή η τρομερή φυσιογνωμία του θεάτρου -μια φιλική πονηρόφατσα, όπως λένε, επίσης, οι φήμες- ξέρει πώς να μετατρέπει ένα κείμενο σε θέαμα φαντασμαγορικό. Ε, λοιπόν, έρχεται. Τον Απρίλιο. Η αφορμή; Μια απ΄τις συγκλονιστικότερες, σε δραματικότητα, δημιουργίες του Σαίξπηρ, η «τραγωδία της αχαριστίας», η «τραγωδία των γηρατειών», η «τραγωδία του ανθρώπου που ζούσε στην ψευδαίσθηση κι ανακαλύπτει την αλήθεια»: ο «Βασιλιάς Ληρ».
Στο ρόλο του Ληρ, ο Γιώργος Κιμούλης. Η φιλία του ηθοποιού με τον σκηνοθέτη -που προέκυψε με τρόπο...καρμικό, απ’ όσο ξέρω- και ο αμοιβαίος θαυμασμός, έφερε αυτή τη συνεργασία, που αν μη τι άλλο, θα μας γνωρίσει από κοντά τον σπουδαίο σκηνοθέτη και, πιθανότατα, θα μας δείξει έναν Κιμούλη, όπως ποτέ πριν, δεν είδαμε. Άλλωστε, κρυφός πόθος του τελευταίου, είναι αυτός ο συνδυασμός ποιότητας και φαντασμαγορίας. Μετά την τελευταία δουλειά του Παντούρ, στο Εθνικό Θέατρο της Μαδρίτης, οι κριτικοί έγραφαν: «Μια μεγαλειώδης στιγμή για το Ισπανικό θέατρο!». Πολύ πιθανό, σε δύο μήνες, να διαβάσουμε κάτι αντίστοιχο κι εδώ.
Real news 8.2.2015
