Ο Γιάννης Κουκουράκης, απόφοιτος του Εθνικού Θέατρου,πιστεύει όι πρέπει να τολμάς. Κι έτσι αυτός έκανε το δικό του βήμα, γράφοντας , σκηνοθετώντας και παίζοντας το " Εις Μνήμην", ένα έργο που διαπραγαμετύεται το φαίνεσθαι και το είναι...
Κοίτα να δεις πως έγινε.. Γεια σας! Είμαι ο Γιάννης. Μεγάλωσα κατά βάση σε επαρχία.Απο τα 11 και μετά σε χωριό για την ακρίβεια. Ωραίο το χωριό.
Απο μικρός έμαθα να συνυπάρχω με τα τετράποδα ζώα, να τα αγαπώ,να τα σέβομαι και στην πορεία, καθώς μεγάλωνα αυτό έμαθα οτι πρέπει να συμβαίνει και με τα δίποδα... (χιούμορ)
Είμαι χάλια στην ορθογραφία. Αλλά καλός στο κολύμπι. Λατρεύω το cheeescake. Και το ζωδιό μου από τα καλύτερα μου λένε (Ταυρος). Τα καλλιτεχνικά ερεθίσματα δεν υπήρχαν στον περίγυρό μου. Η καθημερινότητα ήταν γεμάτη από το σχολείο και τις αγροτικές εργασίες. Το να ασχοληθώ με τις τέχνες δεν ήταν στις βλέψεις και στα όνειρά μου.
Ζούσα μια πολύ γειωμένη ζωή, οπότε δεν υπήρχε πρόσφορο έδαφος για τέτοιες σκέψεις μέσα σε εκείνη την πλήρως συμβατική πραγματικότητα... Ακόμα και αν υπήρχαν όμως κάπου μέσα μου δεν υπήρχε η περίπτωση να τις παρατηρήσω, να τις εξερευνήσω και να τις ωριμάσω..
Η ζωή είναι απρόβλεπτη και πολύ σοφά το λένε... Όταν μπήκα στο 4ο έτος των οικονομικών που σπούδαζα (Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων), πέρασα στο πρώτο έτος του της Δραματικής Σχολής Του Εθνικού.
Αναπάντεχο για μενα μην έχοντας ασχοληθεί ποτέ με τα θεατρικά και μην έχοντας κάποια τριβή με το αντικείμενο. Βασικά ψέματα! Από το σχολείο πάντα ήμουν στην χορωδία λόγω φωνής. Αυτό μόνο.
Οπότε μπαίνω σε έναν ανεξερεύνητο για μένα, ως τότε κόσμο που με μάγεψε στην αρχή (λέω wow), τον αμφισβήτησα αργότερα (λέω εδώ μέσα είναι όλοι τους τρελοί), τον κατανόησα στην συνέχεια και τον αγάπησα στο τέλος.
Δεν είμαι από αυτούς που έλεγαν δε ζω χωρίς το θέατρο. Είμαι όμως απο αυτούς που λένε με πνίγει το να μην έχω την δυνατότητα να εκφραστώ. Οι συνεργασίες μου όλες προσεγμένες και όλες μέσα στην καρδιά μου, η καθεμιά για τον δικό της λόγο. Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, Θωμάς Μοσχόπουλος, Κωνσταντίνος Ρήγος... Επίδαυρος, παιδικό θέατρο, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ... Όλες μοναδικές εμπειρίες.Και απο όλες έμαθα πολλά...
Η γλώσσα που με κερδίζει είναι η άμεση, η ειλικρινής και η ανθρώπινη. Έτσι θεωρώ ότι πρέπει να είναι και το θέατρο. Άμεσο. Η τέχνη αυτή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρέπει να προβληματίζει, να διδάσκει, να περνά μηνύματα με τρόπο κατανοητό και ειλικρινή... Αυτή τη στιγμή γράφω.
Γράφω και είναι κάτι μαγικό αυτό που νιώθεις, όταν ανοίγουν και άλλα παράθυρα μέσα στο μυαλό σου.
Καθετί μπορεί να αποτελέσει αφορμή για ένα έργο, μια ιστορία... Αποτελεί μια αφορμή για να λειτουργήσει η φαντασία σε παράλληλους κόσμους.
Δεν ακούγεται και πολύ υγειές, έτσι όπως το λέω, αλλά θα ήταν και κρίμα να το περιγράψω αλλιώς. Είναι μοναδικό αυτο το συναίσθημα και έχει μια ηδονική δύναμη.
Το πρώτο έργο λέγεται ''εις Μνήμην''. Είναι κωμωδία βασισμένη σε μαυρο χιούμορ και σουρεαλισμό. Το έγραψα το καλοκαίρι και έκανε πρεμιέρα στα Χανιά, στην πόλη μου. Ξεκίνησε τον Οκτώβριο από την Κρήτη λοιπόν με σκοπό να έρθει εδώ στην Αθήνα.
Το ''Εις Μνήμην'' πραγματεύεται όλη αυτήν την πάλη μεταξύ του πώς φαινόμαστε απέξω, στα μάτια των άλλων και του τι πραγματικά γίνεται μέσα μας. Πώς οι άνθρωποι στην αγωνιώδη προσπάθειά τους να κρατηθούν στους κανόνες, που η εκάστοτε κοινωνία και ο καθωσπρεπισμός επιβάλλουν, ξεφεύγουν τελείως από αυτόν. Και πώς προσπαθώντας να πατάξουν όλα αυτά τα μη διαχειρίσημα που συμβαίνουν μέσα τους, ώστε να διατηρήσουν ένα πρόσωπο, καταλήγουν σε ένα ντόμινο ανεξέλεγκτων παρεκτροπών. Πρόκειται για μια σουρεαλιστική κωμωδία με μαύρο χιούμορ γεμάτη θάνατο και ατίθασες ορμές.
Αυτό είναι το trailer της παράστασης που αποτυπώνει την τρέλα της: https://www.youtube.com/watch?v=KvsuM67FBzE
Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Έχω μάθει να διαβάζω πολλά απο μια κίνηση τους. από ένα βλέμμα τους. Είναι αστεία και άκρως ενδιαφέρουσα η ανθρώπινη φύση... Αυτό ίσως αποτέλεσε και την αφορμή για το συγκεκριμένο έργο..
Η παράσταση γνώρισε μεγάλη επιτυχία πράγμα γα το οποίο είμαι πάρα πολύ χαρούμενος.
Μια παράσταση με DRESS CODE τα μαύρα ρούχα για το κοινό της...Οι ήρωές της αγαπήθηκαν πολύ.
Είναι συγκινητικό να αρχίζει κάτι, μια ιδέα από το μηδέν, να μεταφέρεται σε χαρτί, μετά σε έντυπη μορφη, στη συνέχεια σε πρόβες ,νεύρα, γέλια και τελικά παράσταση. Σαν κάμπια που γίνεται πεταλούδα. Και φτάνεις στο σημείο να λες: Μαλάκα έγινε;;Έγινε!
Τώρα βρίσκομαι στην συγγραφή του 2ου έργου και στο μυαλό μου ήδη υπάρχει και το 3ο και το 4ο κτλ...
Μαθαίνω πολλά απο όλη αυτή τηνδιαδικασία και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.Κατανοώ καλύτερα. εγάλο σχολείο.
Έτσι νιώθω. Και ολοένα συνειδητοποιώ ότι οι νέοι καλλιτέχνες πρέπει να συσπειρώσουν επιτέλους τις δυνάμεις τους.Υπάρχουν φοβερά μυαλά και ταλέντα εκεί έξω σε αυτό το χάος, ανεκμετάλλευτα. Όλοι όμως περιμένουν κάποιον να τους ανασύρει... να τους αναδείξει...
Ποτέ μην περιμένεις από κανέναν όταν νιώθεις ότι μπορείς και έχεις κάτι να πεις και να δώσεις. Αυτό θα έδινα ως συμβουλή σε όλους της γενιάς μου.Τόλμα για να μη μείνεις με την απορία του "Και αν τολμούσα..;" Αυτά!
