Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Ρένη Πιττακή περιγράφει στο Onlytheater.gr πώς πήρε τον πρώτο της ρόλο. Μια αντικατάσταση, ένας ρόλος ανδρικός, το πρώτο γκραν σουξέ. Μια 17χρονη μαθήτρια υποδύεται τον Ξάνθο, φοράει ημίψηλο και μιλάει ακραία καθαρεύουσα. Στο Αρσάκειο που ετοιμαζόταν πυρετωδώς για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου.
"Η πρώτη μου σκηνική εμπειρία" και ο νους μου πάει στα χρόνια, που ήμουν μαθήτρια στο Αρσάκειο Τοσίτσειο και συγκεκριμένα τη χρονιά που φοιτούσα στην έβδομη τάξη του Γυμνασίου. Θυμάμαι ότι το σχολείο έκανε προετοιμασίες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Το θεατρικό κομμάτι των εκδηλώσεων το είχε αναλάβει η όγδοη τάξη. Οι μαθητές έκαναν πρόβες σε ένα έργο που σαν θέμα είχε την Φιλική Εταιρεία. Δεν θυμάμαι τον συγγραφέα, θυμάμαι όμως ότι το κείμενο ήταν γραμμένο σε ακραία καθαρεύουσα.
Κάποια στιγμή, κάτι συνέβη σε μία μαθήτρια και δύο μέρες πριν την γιορτή αναγκάζεται να αποχωρήσει από τις πρόβες. Και τότε, φωνάζουν εμένα για να αντικαταστήσω το κορίτσι εκείνο. Θα υποδυόμουν τον Ξάνθο και θα φορούσα κανονική, ανδρική ενδυμασία. Και ημίψηλο καπέλο (είχαμε δανειστεί τα κοστούμια από το βεστιάριο του Μουσούρη). Και τότε κάτι συνέβη και ένιωσα κάτι όμορφο εκεί, πάνω στη σκηνή. Αυτό ήταν το πρώτο μου..γκραν σουξέ!
Έχω όμως να θυμάμαι και κάποια χρόνια αργότερα, το Πάσχα του '66, όταν πια ήμουν μαθήτρια στη σχολή του Κουν, στο τελευταίο έτος και ο Κουν μας φώναξε όλους τους μαθητές να παίξουμε στο περίφημο έργο του Πέτερ Βάις «Μαρά/Σαντ». Έκανα μία νοσοκόμα μαζί με την Κάτια Δανδουλάκη (που ήταν δευτεροετής στη σχολή).
Έτρεμα ολόκληρη. Εκείνο το άγχος που έχεις σε όλες τις πρώτες, συγκλονιστικές φορές της ζωής σου..
Χρύσα Φωτοπούλου
(*Πηγή φωτογραφίας: Lifo.gr)
