Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Μάνια Παπαδημητρίου περιγράφει στο Onlytheater.gr την πρώτη της σκηνική εμπειρία σε μεγάλο ρόλο. Όταν ανακάλυψε πως μπορεί να κρατήσει το χρόνο της παύσης λίγο περισσότερο απ' το κανονικό, ένα δέκατο του δευτερολέπτου ακόμα. Μετά απ' αυτό η συνειδητοποίηση. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή μου που να' χω αγαπήσει και να' χω φχαριστηθεί τόσο".
Η πρώτη μου σκηνική εμπειρία σε μεγάλο ρόλο ήταν, όταν έπαιξα το Χνούδι στο "Πανηγύρι" του Κεχαΐδη, στο Θέατρο Τέχνης. Στις πρόβες είχα αγωνία, τρακ, φόβο να τα κάνω όλα σωστά, να παίζω πάντα με συναίσθημα για να μην έχει κανείς να μου πει κουβέντα. Στις παραστάσεις απελευθερώθηκα. Άκουγα το κοινό να ανασαίνει μαζί μας και ένιωθα τελείως ελεύθερη.
Μια νύχτα, στην παράσταση, τη στιγμή που ως νύφη με έπαιρνε από τη μάνα μου ο Φραγκοράφτης και πάγωναν οι θεατές και μετά φώναζα ΜΑΝΑΑΑΑ και άρχιζαν να κλαίνε, ένιωσα τον ξεχωριστό πειρασμό να κρατήσω το χρόνο της παύσης λίγο περισσότερο απ' το κανονικό, ένα δέκατο του δευτερολέπτου ακόμα, πριν φωνάξω το ΜΑΝΑ, γιατί ένιωθα ότι είχε πάει καλά η σκηνή και η σιωπή μπορούσε κι άλλο να κρατήσει. Αυτό το δέκατο του δευτερολέπτου που ήταν τόσο χρήσιμο εκείνη τη στιγμή και έκανε πιο αληθινό το κλάμα των θεατών, πιο πραγματική την συγκίνηση είναι από τις στιγμές που με κάνουν ν' αγαπώ το θέατρο και να σκέπτομαι πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο στη ζωή μου που να' χω αγαπήσει και να' χω φχαριστηθεί τόσο.
Χρύσα Φ.
