Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Βίκυ Παπαδοπούλου περιγράφει στο Onlytheater.gr την πρώτη της εμπειρία στη σκηνή και ό,τι προηγήθηκε στα καμαρίνια. Πώς ξεπέρασαν το άγχος τους 8 τριτοετείς φοιτητές; Ποιανού ιδέα ήταν να το ρίξουν στο τραγούδι και οι οκτώ; "Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Την αισθανόμουν ακόμη και στο κεφάλι μου. Το κεφάλι μου έτρεμε."
Στο τρίτο έτος της σχολής, με την ομάδα που είχαμε φτιάξει θα παίζαμε στο θέατρο της σχολής το "Οι γυναίκες διασκεδάζουν" του Γκολντόνι. Η ομάδα αποτελούταν από οκτώ άτομα. Θα ήταν για όλους μας η πρώτη παράσταση, δε θα ήταν μόνο για μένα, οπότε το άγχος και ο πανικός ήταν διάχυτα στα καμαρίνια. Ήταν και οι δικοί μας από κάτω..οπότε. Πετάω, τότε, εγώ μια ιδέα. Λέω ότι ο μόνος τρόπος για να μου φύγει το άγχος είναι να αρχίσω να τραγουδάω. Ένας - ένας, λοιπόν, άρχισε να λέει το αγαπημένο του τραγούδι και όσο ετοιμαζόμασταν στα καμαρίνια ακούγονταν τραγούδια.
Πριν την είσοδό μου στη σκηνή, έπρεπε να είμαι σε εξωτερικό χώρο. Θυμάμαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Την αισθανόμουν ακόμη και στο κεφάλι μου. Το κεφάλι μου έτρεμε. Κάποια στιγμή, ακούω από τη σκηνή τη συγκεκριμένη εκείνη ατάκα πριν βγω. Πήρα μια βαθιά ανάσα, σαν εκείνη που παίρνουμε πριν κάνουμε ένα μεγάλο μακροβούτι, και βγήκα. Και αμέσως ένιωσα τη μεγαλύτερη ανακούφιση της ζωής μου. Εκείνο το γλυκό συναίσθημα της γαλήνης που νιώθεις, όταν πέφτεις στο κρεβάτι. Όταν βρέθηκα στη σκηνή, ξέχασα τα πάντα. Όλη την αγωνία και το άγχος που είχαν προηγηθεί. Δεν κατάλαβα καν πώς πέρασε η ώρα. Θυμάμαι ότι μετά το τέλος της παράστασης είπα στον εαυτό μου "ναι, εγώ αυτό θέλω να κάνω". Συνειδητοποίησα ότι είναι όπως το φανταζόμουν κι ακόμη καλύτερο. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο τυχερή, ήρεμη και ευγνώμων ένιωσα.
* Στην παράσταση "Σερσέ λα φαμ" που ανεβαίνει στη Μονή Λαζαριστών σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, η Βίκυ Παπαδοπούλου είναι η Αρχόντισσα.
Χρύσα Φωτοπούλου
