Μπαίνοντας στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων- Λευτέρης Βογιατζής, διαβάζει κανείς αυτό που έγραψε για τον μεγάλο θεατράνθρωπο ο George Banu: "Αν θέλετε να βρείτε αυτό τον μεγάλο καλλιτέχνη πρέπει να τον αναζητήσετε σ' ένα μικρό θεατράκι, σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας, όπως αναζητάτε τον Γκροτόφσκι στα βουνά".
Μια βραδιά αφιερωμένη σε κάποιον που λάτρεψε το θέατρο, ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, θα μπορούσε να κρατήσει ώρες, με ατελείωτες ομιλίες, ανθρώπους που τον πίστεψαν και τους έμαθε θέατρο, θεατές που αγάπησαν τις παραστάσεις του, αναλύσεις, θεωρίες για τον άνθρωπο που άλλαξε το ελληνικο θέατρο, αλλά όλα αυτά δε θα ταίριαζαν στον Λευτέρη Βογιατζή.
Η Ειρήνη Λεβίδη λοιπόν είχε την ιδέα της ανάγνωσης ενός έργου που ο σπουδαίος Βογιατζής δεν πρόλαβε να ανεβάσει: τον σοφόκλειο Αίαντα. Δυο αγαπημένοι του ηθοποιοί, η Αμαλία Μουτούση και ο Γιώργος Γάλλος που θα έπαιζε και τον Αίαντα, μαζί με τον Δημήτρη Καμαρωτό που τους συνόδευε μουσικά, τη Δευτέρα το βράδυ διάβαζαν με το σπάνιο μοναδικό τους τρόπο, που μάλλον θα έκανε περήφανο το δάσκαλο και συνεργάτη τους , κομμάτια αυτής της παθιασμένης τραγωδίας, όπως την αποκάλεσε ο Δημήτρης Μαρωνίτης που έκανε και τη μετάφραση.
Παίρνοντας το κατώφλι του θεάτρου, όλα μοιάζουν κάπως περίεργα: στους τοίχους διακρίνει κανείς τούβλα και υγρασία, το μωσαϊκό στο πάτωμα είναι ξεθωριασμένο, οι καθρέφτες μισοσπασμένοι. Ποτέ δεν τα είχα προσέξει όλα αυτά όσο ζούσε εκείνος… Τους χώρους τους φτιάχνουν οι άνθρωποι, έλεγε πάντα η γιαγιά μου… Και ξαφνικά στη σκηνή ανεβαίνουν οι ηθοποιοί και όλα αλλάζουν. Οι φωνές τους και η άψογα ποιητική μετάφραση του κύριου Μαρωνίτη μετατρέπουν το μικρό θεατράκι σε χώρο μαγικό. Τίποτα δεν προσεχείς πια, μόνο ακούς και ταξιδεύεις. Και αναρωτιέσαι για τα ανθρώπινα πάθη, τις αδυναμίες, τη δύναμη του να ζεις και να πεθαίνεις…
Βγαίνω στο σκοτεινό δρομάκι της Κυψέλης και σκέφτομαι πως η γιαγιά μου είχε δίκιο: τους χώρους τους φτιάχνουν οι άνθρωποι…
Α.Κ.
