Τα στέκια εμπεριέχουν μια ολόκληρη φιλοσοφία. Δεν είναι απλά ένας καφές ή ένα ποτό. Είναι η διαδρομή μέχρι εκεί, οι άνθρωποι που θα βρεις, οι άνθρωποι που έφυγαν, οι άνθρωποι που θα' ρθουν. Οι συγκεκριμένοι δρόμοι. Οι συγκεκριμένες μέρες. Τα συγκεκριμένα πράγματα που συμβαίνουν τα πρωινά της Κυριακής, τα βράδια μιας σπασμένης Δευτέρας. Τα όνομα του αγοριού πίσω από την μπάρα, το κορίτσι που οι ηλικιωμένοι θαμώνες του πρωινού του αφήνουν κανονικά τιπς γιατί τους αρέσει ο τρόπος που λέει το "γεια σας" ή κάτι άλλο που αυτοί μόνο ξέρουν. Ο Χατζιδάκις σύχναζε στην πλατεία Προσκόπων, στο Παγκράτι, κοντά στην Αρχελάου, την Αμύντα. Στον Μαγεμένο Αυλό. Μέχρι το καλοκαίρι, που μας πέρασε, υπήρχε πάνω στην πλατεία και το περίπτερο που αγόραζε τσιγάρα. Περίπτερο που αρνήθηκε τον εξευγενισμό. Παλιό, μουσταρδί περίπτερο. Τώρα τσιμέντο.
Τα στέκια κυλάνε όπως κυλάει και ο χρόνος. Και πάντα θα σε ενδιαφέρει να μάθεις τι παίζει, πού συχνάζουν όλοι αυτοί που είναι σαν εσένα, αλλά εσύ τους βλέπεις κάπως, αλλά μην τους βλέπεις κάπως, είναι σαν εσένα. Πίνουν και αυτοί καφέ με διαβαθμίσεις στη ζάχαρη. Κανονικοί.
Τσιν Τσιν: Στο στενάκι, το κάθετο στη Ζωοδόχου. Φουλ Εξάρχεια. Απέναντι άνοιξε και ένα απροσδιόριστο πράγμα που λέγεται "Σφίγγα". Στο Τσιν Τσιν όλες τις ώρες μπορείς να συναντήσεις όλο το ελληνικό θέατρο. Τα τετραγωνικά είναι ελάχιστα και πάντα θα απορείς πώς χωρούν όλοι αυτοί και μαζί ο τεράστιος, γλυκός σκύλος της Λυδίας Φωτοπούλου; Μασκότ ο Δημήτρης, ο υπεύθυνος. Όλο το αφρόνερο της δεκατίας του '70 είναι πάνω του. Στον τρόπο που περπατάει. Στα ανοιχτά του, εμπριμέ πουκάμισα. Θεός.
Γωγώ: Απέναντι από τον Σταυρό του Νότου, λίγα μέτρα από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Στο παρκάκι. Όταν σχολάει το θέατρο πάει εκεί. Το ίδιο και οι μισοί απ' τον Σταυρό. Συναντάς από Ελένη Κοκκίδου και Μαρία Κιτσου μέχρι Σωκράτη Μάλαμα (κλασικά) να ξεμένει από αναπτήρα και να γελάει. Η Γωγώ φτιάχνει την μακαρονάδα με τον κιμά; Πρέπει να το μάθουμε. Αν ναι, της φιλώ τα χέρια.
Cantina Social: Φτηνή μπύρα στου Ψυρρή. Ψυρρή με τα cult πλάνα και τους τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Προχθές, σε μία κάθετη της Αγ.Αναργύρω,ν νόμισα ότι βρέθηκα στο πλατώ του Φίνου και ότι θα έδινε οδηγίες ο Δαλιανίδης. Στρίβοντας η μηχανή του χρόνου εξερράγη. Τόσο απλά.
El Convento Del Arte: Στον Κεραμεικό κοντά στο δρόμο που παίρνεις, όταν θες να φύγεις απ΄αυτήν την πόλη. Όταν θες ν' αλλάξεις νομό. Κοντά στην Καβάλας. Έτσι λέγεται; Μπαίνεις μέσα και θες να πετάξεις ανάκατες μισο-ιταλικές ή μισο-ισπανικές λέξεις ή να φορέσεις τα παπούτσια με το λεπτό τακουνάκι και ν' αρπάξεις έναν που δεν ντρέπεται και ας είναι και άγνωστος και να χορέψεις. Εκείνους τους χορούς που οι ρόλοι είναι καθορισμένοι εκ των προτέρων. Η Πέμη Ζούνη, που είναι ένα με τον χώρο, τριγυρνάει αυθόρμητα, μιλάει, γελάει στον κόσμο και αν δει και κάτι να μην χτυπάει καλά στο μάτι το διορθώνει επί τόπου. Ένα τραπέζι που ξέφυγε απ' τη θέση του, ένα ποτήρι που παραλίγο να πέσει στο κενό, ένα τσιγάρο που έπεσε τυχαία στο πάτωμα.
Μπρίκι: Του Παγκρατίου το Μπρίκι δύο φορές Μπρίκι. Μικρό σαν καμπίνα πλοίου. Αλλά με την αίσθηση πάντα ότι μπαίνοντας σ' αυτό το μικρό δωμάτιο έξω δεν υπάρχει ούτε η Φρύνης, ούτε ο χρόνος, ούτε τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε το 11 το τρόλεϋ που δεν είναι ποτέ στην ώρα του. Τίποτα σου λέω. Εκεί θα συναντήσεις τον Γιώργο Χρυσοστόμου που παίζει κατά καιρούς μουσική και την παρέα του και άλλους που γίνονται και αυτοί παρέα και έλα μου ντε πού χωράνε όλοι αυτοί, αλλά δε μας νοιάζει. Φαντάζεσαι καμιά Παρασκευή ν' ανοίξει η πόρτα και να μπει ο άνδρας της ζωής σου; Και να χαίρεσαι διπλά που το Μπρίκι είναι τόσο δα, μια σταλίτσα.
Την επόμενη Πέμπτη θα επανέλθω με άλλη, διαφορετική πεντάδα.
*Ο τίτλος είναι παραφρασμένος στίχος του Μάνου Ελευθερίου
Χ. Φ.
