Ο Γρηγόρης Χατζάκης σκηνοθετεί στο Cartel μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση, " Τα Τέρατα", με στοιχεία τσίρκου, σκηνικά και κοστούμια του Αλέκου Φασιανού και μια ομάδα πολύ ικανών συνεργατών. Τα Τέρατα είναι ένας εφιάλτης, από τον οποίο κανείς ποτέ δεν ξύπνησε, γιατί απλώς τα τέρατα είναι πάντα μέσα μας...
Τα Τέρατα είναι νομίζω η παράσταση που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη μέχρι τελικά να ανέβει. Ξεκίνησε με πολύ καλούς οιωνούς. Ένα εξαίσιο κείμενο, ηθοποιούς εξαιρετικούς και πολύ αγαπημένους, τη συνεργασία με τον Αλέκο Φασιανό, τη γνωριμία με τους υπέροχους ανθρώπους του Cartel...
Μετά όμως ήρθε η μία αντικατάσταση κι έπειτα κι άλλη. Μετά προέκυψε η ανάγκη δύο επιπλέον ρόλων και η αναζήτηση νέων ηθοποιών. Η συνεχής αλλαγή ημερομηνίας έναρξης. Τα χρήματα που έλειπαν για την παραγωγή. Άλλα, πάνω απ' όλα, αυτό που με δυσκόλεψε, ήταν να βρεθεί ο κώδικας αυτός που θα βοηθούσε το κείμενο να επικοινωνηθεί καλύτερα. Καταλαβαίναμε όλοι από την αρχή πως το κείμενο αυτό έκρυβε μία διττή λειτουργία και δοκιμάσαμε πολλά μέχρι να καταλήξουμε στη διαχείρηση του λόγου, όσο ακόμα ήμαστε στο τραπέζι. Έπειτα, άρχισαν οι πρόβες στο θέατρο και όλο αυτό το οικοδόμημα που είχαμε χτίσει, έμοιαζε να καταρρέει, να μην μπορεί να λειτουργήσει επί σκηνής.
Συνήθως, όταν ξεκινάω να δουλεύω μία παράσταση, έχω από την αρχή ένα πολύ καθαρό πλάνο, πάνω στο οποίο συνδημιουργούμε όλοι μαζί. Έτσι, το να μπαίνω στη διαδικασία να δοκιμάζω και να αναιρώ το ένα στήσιμο μετά το άλλο, ήταν κάτι ξένο, πολύ αποδιοργανωτικό για μένα (αλλά και για τους συνεργάτες) και εξαιρετικά αγχωτικό. Δόξα τω Θεώ όμως, ήρθε εκείνη η μαγική στιγμή, που ξαφνικά όλα βρήκαν το λόγο τους, τη σύνδεσή τους. Βρέθηκε αυτή η εξίσωση που έλειπε, έκλεισε και το καστ με τον πιο ανέλπιστα καλό τρόπο και όλα άρχισαν να προχωρούν με την ταχύτητα αυτή που είχαν στερηθεί για ένα πολύ μεγάλο διάστημα.
Ήταν ίσως η παράσταση που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη, αλλά είναι κι αυτή που έχω αγαπήσει όσο ελάχιστες. Είμαι πολύ περήφανος για το αποτέλεσμα και ιδιαίτερα ευγνώμων για τους συνεργάτες που το φέραμε σε πέρας. Κυρίως όμως, θέλω να ευχαριστήσω όσο πιο ουσιαστικά μπορώ, τους ηθοποιούς που τόσα πέρασαν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο καιρό. (Γενικά, αποφεύγω όλες αυτές τις μελιστάλακτες, "οσκαρικές" ευχαριστίες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση το νιώθω σαν ανάγκη.) Με το Βαγγέλη Στρατηγάκο έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές, είμαστε πλέον ομάδα, συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον στην πρόβα. Είναι σπάνιου ταλέντου και ήθους ηθοποιός, ένας ηθοποιός που κανονικά, αν τα πράγματα λειτουργούσαν αλλιώς, δε θα έπρεπε να τον συστήνω μέσα από αυτές τις γραμμές. Το ίδιο ισχύει και για την επί χρόνια συνεργάτη και φίλη Κλεοπάτρα Τολόγκου, μία, πιστεύω, από τις πιο αξιόλογες ηθοποιούς που έχουμε (σαν χώρα εννοώ). Μέσα από αυτή τη διαδικασία όμως, είχα την ευτυχία να γνωρίσω άλλους τρεις ηθοποιούς, που ήρθαν σαν να ήταν πάντα εκεί. Η Κατερίνα Ζιώγου, να πλημμυρίζει ευγένεια, γλυκύτητα, ταλέντο. Ο Μάνος Πετροπουλέας, που ήρθε να βοηθήσει "σε ένα-δυο πράγματα" και τελικά έγινε η ψυχή της παράστασης, ο άνθρωπος που έκανε τα πάντα χωρίς ποτέ να το καταλαβαίνεις. Κι ο last but not least που ήρθε στην παρέα, ο πολυτάλαντος και πολυπράγμων Σπύρος Δημακόπουλος, που μέσα σε ελάχιστο διάστημα κατάφερε όχι μόνο να ενσωματωθεί απόλυτα, αλλά και να προτείνει καινούργια πράγματα δίνοντας τη δική του πινελιά στο όλο εγχείρημα. (Πώπω) Αυτά. Τώρα, απλώς μένει να έρθετε. ΟΚ;
