Με αφορμή την παράσταση «Κρέμα & Μαρέγκα» του Κριστόφ Μαρτάλερ που παρακολούθησα πριν λίγες μέρες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, με έναν πολυεθνικό θίασο ηθοποιών, αναρωτήθηκα για άλλη μια φορά, σε τι υστερούν οι δικοί μας καλλιτέχνες έναντι των ξένων.
Στην πολυδαίδαλη σύλληψη του ευφυούς Μαρτάλερ, που έχει ως βάση μια κωμωδία του 19ου αιώνα του Ευγένιου Λαμπίς, δύο οικογένειες ευηπόληπτων αστών, συναντιούνται για να παντρέψουν τα τέκνα τους, αλλά αδυνατούν να συνεννοηθούν, καθώς, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων και της επίδειξης, η μία μιλάει γερμανικά και η άλλη γαλλικά.
Η ιδιοσυγκρασιακή φάρσα, που στήνει ο Μαρτάλερ, παρωδεί, με μοναδική ειρωνεία, όχι απλώς τους ανειλικρινείς μπουρζουάδες όλων των εποχών, αλλά και την ασυνεννοησία, την αμηχανία, την ακαμψία και την κοροϊδία, μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το περίπλοκο στοίχημα, δε θα είχε καμία ελπίδα να παρασταθεί, αν οι 8 ηθοποιοί, δεν «βουτούσαν» ως τα μπούνια στο εγκεφαλικό παιχνίδι του σκηνοθέτη τους, σε αυτοσχεδιασμούς που «καίνε εγκεφαλικά κύτταρα», σε ιδέες τύπου Μr Bean, αλλά και σε ασκήσεις, στις οποίες ακόμη και τραγουδιστές όπερας, θα τα έβρισκαν σκούρα. Οι ίδιοι, μάλιστα, δήλωσαν ότι «πολλές φορές δεν ξέραμε που θα καταλήξει η πρόβα, αλλά ούτε και η παράσταση. Κι ούτε θέλαμε να ξέρουμε κάτι παραπάνω.
Απλώς αφηνόμασταν στη διαδικασία». Τι ζήλεψα; Το ότι εκεί έξω, υπάρχουν ομάδες, με όχι τόσο υπεραναπτυγμένο «εγώ», με διάθεση καλώς εννοούμενου παιχνιδιού (μέσα στην καλλιτεχνική διαδικασία), με εμπιστοσύνη στο όραμα του ενός, με «υποταγή» σε κάτι που αρχικά μοιάζει ακατανόητο, κι όμως, εντέλει δεν είναι. Εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, σεβασμός. Μήπως μας λείπουν, γενικώς;
Real news 22.2.2015
