Αν ήταν να "συνομιλήσω" με την Πάολα Βόγκελ για το έργο της "Παράνομη οδήγηση", που σε λίγες μέρες ανεβαίνει στο Κρατικό, σε σκηνοθεσία Άσπας Καλλιάνη, θα ήθελα να εστιάζαμε στο τι σημαίνει ασύμβατος με την πραγματικότητα έρωτας, αλλά και να ενισχύαμε με χιλιάδες παραδείγματα την άποψη ότι ο άνθρωπος που έχει τη δύναμη να μας καταστρέψει και εκείνος που έχει τη δύναμη να μας εξελίξει, είναι πολύ συχνά το ίδιο πρόσωπο.
Δεν μπορώ να δεχτώ ρεαλιστικά επίθετα γύρω από τον έρωτα, ούτε συγκεκρίμενες στιγμές μέσα στη ζωή που μπορεί να γίνει η εκκίνησή του. Τίποτα. Ο νους μου πάει σε κάτι συγκλονιστικά παράφορο, με αυταπαρνήσεις, μαγεία, αναγέννηση, ηθελημένες εκχωρήσεις δικαιωμάτων, νόμιμες υποταγές, αναγκαίες απορρυθμίσεις, απόλυτα δημιουργήματα. Και χαρά και πόνος. Και ζωή και απώλεια. Και οξυγόνο και αίμα.
Εκεί που πετούσα, προσγειώθηκα σε κάτι που έχει αιχμηρά πράγματα με σκουριές, που μου προκαλούν την αίσθηση ότι η καταστροφή, η αργή και ανυπόφορη, έχει ιεροτελεστία. Ο ίδιος άνθρωπος τα κάνει όλα. Και δεν ξέρω τι να πρωτοπιστέψω. Η εξέλιξη έρχεται μετά την καταστροφή ή προηγείται;
Τόση ώρα φλυαρώ, δε με ακούει κανένας. Ίσως το Μικρό και ο Πεκ, η Νεφέλη Κουρή και ο Σταύρος Ζαλμάς που προβάρουν ένα μάθημα "Παράνομης οδήγησης".
Η Πάολα Βόγκελ έχει τα δικά της.
Θέλω να βάλω φωτιά στα φρένα. Έχω κι εγώ τον πόνο μου.
* "Παράνομη οδήγηση" στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, από 28/2. Έβγαλα εισιτηριάκι.
Χρύσα Φωτοπούλου
