Για τη Μαρία Μαμούρη το θέατρο ήταν μια φυσική εξέλιξη, ο δρόμος που δεν δεν μπορούσε παρά να ακολουθήσει, έτσι ένιωθε και έτσι συνεχίζει. Φέτος συμμετέχει στην παράσταση της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη "Η όγδοη μέρα της δημιουργίας" και δανείζεται τα λόγια του André Pieyre de Mandiargues γαι να περιγράψει τι είναι το θέατρο γι' αυτή.
Στο θέατρο βρέθηκα με έναν τρόπο φυσικό. Νιώθω χαρά για τους ανθρώπους που γνώρισα, έχω την ίδια πίστη και επιμονή που είχα πάντα, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα πήρα πίσω. Κι έτσι εξακολουθώ.
[…] Κάποιοι τόποι και μερικές ώρες ενώνουν, φέρνουν αντιμέτωπα ή ισχυροποιούν τα φωτοστέφανα που προσιδιάζουν στις διάφορες ύλες. Μεσ’απ’ αυτές τις συγκρούσεις, μεσ’ απ΄αυτούς τους συνδυασμούς φωτοστέφανων, γεννιέται ό,τι κοινώς εννοείται με το όνομα ατμόσφαιρα: ένα κλίμα πρόσφορο στη μεταμόρφωση των φυσικών φαινομένων. […] Τόσα πράγματα, που αν δεν τα δεις σαν τυφλός, πρέπει να τα κοιτάζεις ώσπου να σου καούν ή να σου βγουν τα μάτια, κι όλοι οι καγχασμοί των αφελών, όλες οι εντολές του κλήρου ή της αστυνομίας, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα ενάντια στην αγριωπή αθωότητα ενός σύμπαντος που τελικά αποχαλινώθηκε. […] Πρόκειται για ένα πάρκο με πολύπλοκα νούμερα, που έρχεται ξαφνικά να εγκαταστήσει τις μηχανές, τα εργοστάσια και τις αλλοπρόσαλλες πούλιες του, στα ρήγματα που κατέκλυσαν την αναπαράσταση του φυσικού κόσμου. Απ’ αυτή την κατακυρίευση της πραγματικότητας από το υπερφυσικό, ξεπηδά μια απέραντη χώρα. […]
Αυτά τα λόγια του André Pieyre de Mandiargues, από την παράσταση Η Όγδοη Ημέρα της Δημιουργίας, περιγράφουν αυτό που νιώθω για το θέατρο και που επιθυμώ να συμβαίνει πάνω στη σκηνή.
Υ.Γ. : Σπύρο, είσαι ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος. Κι αυτό δεν το ξεχνώ.
