"Το "Fit" αφορά σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί τα βιώματα να είναι υποκειμενικά και η διαχείρισή τους μια προσωπική επιλογή, οι βασικές όμως συναισθηματικές ανάγκες και η κάλυψή τους, είναι κοινές για όλους κι αυτό είναι που κάνει το "Fit" μια παράσταση που αφορά στους πάντες", μας είχε πει, τις προάλλες, η Ζώγια Σεβαστιανού, η πληθωρική μητέρα του Άρλοκ, η Νέσσα δηλαδή.
Σκέφτομαι ότι σ' αυτόν τον ρόλο, της "τρελής" μάνας, στο "Fit", η Ζώγια Σεβαστιανού έδωσε μία και τον έστειλε ίσαμε εκεί πάνω. Με αυθορμητισμό, ταμπεραμέντο, δυναμισμό, που λες είναι δικά της χαρακτηριστικά. Τα παίρνει και φεύγει και εκτός σκηνής.
Όλα στο έργο, όπως και στη ζωή, είναι απρόοπτα, ρευστά, αστεία ή δραματικά, κι όλα χαμένα αν δεν οδηγηθούν από το ένα και μοναδικό κίνητρο που μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους. Την αποδοχή.
Δεν υπάρχει πιο περίπλοκο σημείο στη ζωή από τις ανθρώπινες σχέσεις. Και από την επιβεβλημένη δυσκολία στην εξ ορισμού απλή ζωή. Η αποδοχή που φωνάζει το "Fit" είναι ένας κρίκος από μια αλυσίδα που περιλαμβάνει μόνο ανθρωπιστικά και ευγενή χαρακτηριστικά. Δεν είναι παίξε - γέλασε η αποδοχή.
Πίσω από το περπάτημα και το βλέμμα των ανθρώπων υπάρχουν όλοι οι κώδικες. Πίσω από τη Νέσσα της Ζ. Σ. υπάρχει μια θάλασσα μοναξιάς, συμβιβασμού και ακίνητης ζωής.
Η Νέσσα όμως επιμένει. Ξέρει να αγαπάει τουλάχιστον..
*Το "Fit", η μαύρη κωμωδία του "κακού παιδιού" του Μπρόντγουεϊ, Νίκι Σίλβερ (έργα του έχουν ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα - "Χοντροί ’νδρες με Φούστες", "Μέρες Ραδιοφώνου", "Πτεροδάκτυλοι", κ.α.) παρουσιάζεται στο "Βικτώρια", σε διασκευή και σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού.
Νατάσα Χανιώτη
