Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, ο Θάνος Τοκάκης μοιράζεται μαζί μας κάποιες σημαντικές, σκόρπιες του αισθήσεις από τον Απρίλιο του 1990, όταν ήταν (δεν «έπαιζε») ένας από τους μαθητές του Χριστού. Λίγο πριν το Πάσχα, λίγο πριν τις 15 Απρίλη του 1990, δηλαδή.
Απρίλιος (νομίζω) 1990. Γυμναστήριο 2ου Δημοτικού Ηλιούπολης. «Ανυμνούμε Λόγε» ο τίτλος (νομίζω). Χορόδραμα ελέω Πάσχα. Είμαι (κι όταν λέω είμαι, εννοώ «είμαι» δεν «παίζω») ένας από τους μαθητές του Χριστού (από μέσα μου είχα βρει και ποιος). Έχουν μείνει μόνο σκόρπιες αισθήσεις: η άπειρη ζέστη, τα μπλε κοστούμια, το μουστάκι του αγαπημένου δάσκαλου Χρήστου, η Κατερίνα, τα κεριά, το καταραμένο άγχος του καλού μαθητή και η απορία για το αν θα καταφέρω ποτέ να παίξω το Χριστό.
Ακόμα το ίδιο αναρωτιέμαι.
Χρύσα Φωτοπούλου
