Θυμάμαι και τα τρία κείμενα που έχει γράψει για το Onlytheater με κάθε λεπτομέρεια. Είναι και στο γράψιμο πολύ καλή. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα. Γιατί θα έχει πάντα έναν τόπο να επιστρέφει. Η Μυρτώ Γκόνη.
«Τώρα πια το ξέρω Κόστια, το καταλαβαίνω, ότι για μας- είτε παίζεις στο θέατρο, είτε γράφεις – αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε η λάμψη, ούτε η δόξα, ούτε όλα εκείνα που ονειρευόμουνα. Αυτό που μετράει είναι να ξέρεις να υπομένεις. Να σηκώνεις το σταυρό σου και να χεις πίστη.»
Α. Τσέχοφ « Ο Γλάρος» μτφ. Ξένιας Καλογεροπούλου
Την προηγούμενη Κυριακή, είδα την τελευταία παράσταση του δάσκαλου μου, του Κώστα Φιλίππογλου, τον "Γλάρο". Επιβεβαιώθηκε μέσα μου κάτι που τελευταία μου συμβαίνει όλο και συχνότερα. Πόση σημασία έχει, ακόμη περισσότερο για έναν ηθοποιό, να μπορεί να παρακολουθήσει μια παράσταση, σαν άνθρωπος.
Όσο ήμουν στην σχολή, έβλεπα τα πάντα, χωρίς να μπορώ πραγματικά να δω τίποτα με χαρά. Διέκρινα πάντα τον σκελετό, τις τεχνικές πίσω από το οικοδόμημα, οι λεπτομέρειες πάντα με απογοήτευαν, ήμουν ένας τοξικός θεατής. Βγαίνοντας στη δουλειά και ανακαλύπτοντας σταδιακά πόσος κόπος και κουράγιο απαιτείται, απέκτησα καθαρότερο βλέμμα με μια πολύ μεγαλύτερη συναισθησία και αγωνία για αυτό που συμβαίνει πάνω στην σκηνή, την ετοιμότητα, την προσδοκία, την κατάθεση και τυχαίνει συχνά να φεύγω ενθουσιασμένη ή και συγκινημένη ξαναβρίσκοντας έτσι την αρχική μου σχέση με το άθλημα. Στην πραγματικότητα, η Αθήνα των χιλίων παραστάσεων έχει πολύ ενδιαφέρον.
Σε ένα επάγγελμα που είσαι από την πρώτη μέρα σε μια διαρκή αναζήτηση για το επόμενο βήμα, με δουλειές που ακυρώνονται μετά από μήνες προβών, με θέατρα που σφραγίζονται σε ένα βράδυ, θέλει πολύ γερό στομάχι και υπομονή. Όμως όταν συμβαίνει να μπορείς να δεις μια παράσταση με καθαρό βλέμμα/ και ευτυχώς έχει αρχίσει να συμβαίνει, είναι μεγάλη η ανακούφιση. Όχι από φτηνό αλτρουισμό, αλλά ακριβώς αντίθετα, γιατί μόνο να επωφεληθείς μπορείς, όταν ανακαλύπτεις καλοστημένα παιχνίδια και παίχτες με κότσια. Γιατί εκεί, μετά το τέλος των καλών παραστάσεων, αναβιώνεις το πρώτο σου σκίρτημα και ξαναβρίσκεις την πίστη σου.
Μια ευχή:
Να είμαστε τυχεροί να μαθαίνουμε από τους καλύτερους και να ζούμε σε μια πόλη όπου να βλέπουμε θέατρο με ορθάνοιχτα τα μάτια και την καρδιά μας. Αμήν.
Χρύσα Φωτοπούλου
