10 λεπτά από το διάλειμμα του Κωνσταντίνου Χατζή. Και στο διάλειμμα, πάλι για τους Φιόντορ Μιχάηλοβιτς και Σάμιουελ μιλάει. Αν όλα πάνε καλά, μαθαίνει τα ρώσικα, που του λείπουν, και φεύγει για Αγία Πετρούπολη.
Προσεχώς...
Ντοστογιέφσκι -Μπέκετ
(Όσα είναι να γίνουν..να γίνουν)
Έχω ακόμα τη συνήθεια, όταν διαβάζω να υπογραμμίζω πάνω στο βιβλίο (με στύλο), λέξεις, φράσεις, παραγράφους.. γίνεται σχεδόν αυτόματα, αν κι έχω προσπαθήσει πολύ να μην απομονώνω.
Χαμ: Αισθάνομαι πως παραπήγα αριστερά.
Τώρα αισθάνομαι πως παραπήγα δεξιά.
Τώρα αισθάνομαι πως παραπήγα μπροστά.
Τώρα αισθάνομαι πως παραπήγα πίσω.
Μη στέκεσαι εκεί, με φοβίζεις.
Κλοβ: Αν μπορούσα να τον σκοτώσω, θα πέθαινα ευτυχισμένος.
..........................................................................................................................
Χαμ: Τότε είμαστε αμοιβαία υπόχρεοι.
Κάτι ακόμα.
Μια τελευταία χάρη.
Σκέπασέ με με σεντόνι.
Όχι; Καλά.
Εγώ παίζω.
Γνώριμο τέλος του παιχνιδιού, χαμένο από παλιά, παίξε, χάσε, και τέλειωνε
πια με το να χάνεις.
Για να δω.
Α! Μάλιστα.
Ωραία.
Πέταμα.
Με το μαλακό.
Και τώρα;
Βγάλε το καπέλο.
Ειρήνη... στον πισινό μας.
Ξαναβάλ´ το.
Ισοπαλία.
.............
Έκλαψες για να ρθει η νύχτα και έρχεται...
...και πέφτει, τώρα κλάψε στο σκοτάδι.
...............
Στιγμές για το τίποτα, όπως και πάντα, ο χρόνος ποτέ δεν ήταν, και ο χρόνος
πάει, κλείνει ο λογαριασμός κι η ιστορία τελειώνει.
...........................
Αφού έτσι είναι, να το παίξουμε...
ας το παίξουμε έτσι.
Κι ας μη ξαναμιλήσουμε πια για αυτό...
μην ξαναμιλήσουμε.
Παυτσαβουράκι!
Εσένα σε κρατώ.
Φράσεις από το Τέλος του παιχνιδιού, χωρίς τις σκηνικές οδηγίες.
- Αν εμβαθύνετε στο ζήτημα, θα δείτε πως εμείς και σεις είμαστε αμοιβαία
απαραίτητοι στον άλλον.
- Ήταν φορές που πετιόμουν τη νύχτα απ´ το κρεββάτι και δώστου και
σταυριοκοπόμουνα μπροστά στα εικονίσματα για να μου στείλει ο Θεός την
πίστη. Πάντα με βασάνιζε: Υπάρχει ή δεν υπάρχει; Μου ψήσε το ψάρι στα
χείλη αυτή σκέψη. Το πρωί φυσικά έχεις τις δουλειές σου και τις διασκεδάσεις και
η πίστη σα να χάνεται- γενικά το έχω παρατηρήσει πως την ημέρα η πίςτη όσο να
´ναι χάνεται.
- .... Μου φαινόταν πάντα πως θα με πάτε σ´ ένα μέρος όπου ζει μια μεγάλη κι
άγρια αράχνη, μεγάλη σαν άνθρωπος, και εκεί θα την κοιτάμε σ´ όλη μας της ζωή
και θα την φοβόμαστε. Έτσι θα περάσει ο αμοιβαίος έρωτας μας.
- Ο Νικολάι Σταυρόγκιν ήταν κρεμασμένος πίσω από την μικρή πόρτα. Στο
τραπεζάκι βρισκόταν ένα κομμάτι χαρτί: "Κανένα να μην κατηγορήσετε, μόνος
μου".
..........................
Όλα δείχνανε πως ο Νικολάι κρεμάστηκε "εκ προμελέτης" και διατήρησε την ψυχραιμία του ως την τελευταία στιγμή.
Οι γιατροί μας, όταν κάνανε την νεκροψία, απέκλεισαν κατηγορηματικά κάθε υπόνοια πως μπορούσε να ´χε τρελαθεί.
Δαίμονες, Ντοστογιέφσκι
Χ.
