Οι αναμονές όπως και οι επιστροφές στα σημεία- στιγμές του παρελθόντος, όταν λειτουργούν σαν αυτοσκοπός, ισοδυναμούν με τις μετρημένες μέρες, με την παραίτηση, με την απομόνωση, με το τέλος, με την άχρονη τοποθέτηση κάπου μακριά από τη ζωή και το πλήθος της.
Δεν ξέρω, αν η δύναμη είναι απόφαση ή υπάρχει ανενεργή στο σώμα του καθένα από μας. Δεν ξέρω γιατί απουσίες, ελλείψεις και κενά στη ροή της παιδικής ηλικίας μπορούν να καταστρέψουν την προοπτική, να φθίνουν την αντίσταση και να ακινητοποιήσουν την πιο ισχυρή βεβαιότητα που είναι η ίδια η ύπαρξή.
Η Αναστασία Βούλγαρη στο έργο της "Κάποιος να με φωνάξει", που από τις 9 Μαρτίου 2015, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, θα παρουσιάζεται στο θέατρο Μεταξουργείο σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη, επικεντρώνεται στην αέναη αναζήτηση της χαμένης παιδικής ηλικίας, σε μια βασανιστική προσμονή αγάπης και τρυφερότητας δημιουργώντας έναν ζωντανό διάλογο ανάμεσα στο εν δυνάμει και το πεπερασμένο.
Η παιδική ηλικία είναι η γη για να πατήσεις. Αν δεν υπάρχει, είσαι μετέωρος. Ο μπαμπάς είναι το ορατό και αόρατο στήριγμα, η μαμά η ασφάλεια ότι κάποιος σε αγαπάει χωρίς λόγο. Και όλα αυτά σε ένα σύνολο ζωής που πρέπει να διέπεται από κάτι διαυγές, όπως είναι η αγάπη. Που διοχετεύεται χωρίς συστολή και τα αποθέματά της δεν κινδυνεύουν ούτε σε περιόδους κρίσης.
«ό,τι δεν ζήσαμε στην ώρα του δεν θα το ζήσουμε ποτέ»
Ελένη Τζαγκαράκη και Αντιγόνη Δρακουλάκη συμμετέχουν σε ένα νέο κοινωνικό μονόπρακτο βασισμένο σε αληθινή ιστορία.
Χρ. Φωτ.
