Οι "Εν Δυνάμει" στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ιούλιος 2015. "Ο άνθρωπος ανεμιστήρας.." και τα γέλια τόσων και τόσων παιδιών. Η τελική σύνθεση των κειμένων, η μουσική και η σκηνοθεσία είναι της Ελένης Ευθυμίου, η οποία έχει την ικανότητα το γκρι του χειμώνα να το μεταποιεί σε έναν Ιούλιο σκέτο θεό!
Σήμερα έβρεχε, μου αρέσει η βροχή, γιατί όχι; ωραία είναι η βροχή...έβρεχε λοιπόν στη γκρίζα πόλη- ωραίο χρώμα το γκρι, παρεμπιπτόντως.
-και τελοσπάντων ας μην επιφορτίζουμε τις λέξεις με βάρος και ψευτοποιητικότητες.
Καθώς κοιτούσα τη γκρίζα βροχερή πόλη -μέσα από ένα τζάμι- βρεγμένο κι αυτό- μεταφέρθηκα ξανά- με το νου αυτή τη φορά- στο κτίριο Ε, γκρίζο κι αυτό. Το αντίκρυσα άδειο και κρύο, μία εβδομάδα πριν. Πίσω από το βρεγμένο τζάμι το φαντάστηκα ξανά- γεμάτο αυτή τη φορά και ιδιαίτερα ζεστό- έχοντας τη γνώση πως το καλοκαίρι- κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Αθηνών -θα είναι γεμάτο και πιθανά πολύ ζεστό- λόγω της στατιστικής φυσικά ότι το καλοκαίρι κάνει συνήθως ζέστη.
Κάπου εκεί, καταμεσίς του καλοκαιριού, ακούω μέσα στην αίθουσα φωνές, τραγούδια ιστορίες- τον Ιούλιο λέει, θα μπούνε και οι Εν Δυνάμει εκεί, στην αίθουσα τη γκρι- κι ένα κρυφό χαμόγελο- απ' αυτά που σε κοιτάει ο απέναντι στο λεωφορείο και νομίζει πως χάζεψες- διαγράφεται στα χείλη μου- και γυρίζω ξανά στο βιβλίο μου χαμένη, κορναρίσματα ξανά, ήχοι της πόλης, χειμώνας ακόμη.
Μια σκέψη χαράς έκανε τον κύκλο της κι έφτασα σπίτι μου, τελικά.
Ελένη Ευθυμίου
Χρ. Φωτ.
