Μερικές φορές αρκεί μια στιγμή για να αλλάξει η ζωή σου, το βλέμμα σου. Είναι εκείνη η στιγμή που αφήνεσαι στο χρόνο… Ο Φάνης Μουρατίδης είχε την τύχη αύτη τη στιγμή να τη βιώσει την πρώτη φορά που βγήκε στο θέατρο…
Ήταν καλοκαίρι του 1988. Το καλοκαίρι που μπήκα στη σχολή του Κ.Θ.Β.Ε Είχα τη μεγάλη τύχη να με πάρει ο Ανδρέας Βουτσινάς στις Τρωάδες, στο Χορό φυσικά. Δεν είχα καμία εμπειρία, δεν είχα γνώση του αντικείμενου- ένα χρόνο πριν δούλευα σε ένα συνεργείο, για να καταλάβετε- οπότε ανακάλυπτα έναν καινούργιο κόσμο. Συνέβαιναν πράγματα που με συγκινούσαν και δεν καταλάβαινα γιατί. Ο Ανδρέας Βουτσινάς ήταν μαγικός, έλεγε πράγματα συγκλονιστικά, τον χαζεύαμε… Για μενα το σχολείο μου ήταν η δουλειά μου. Τότε συνειδητοποίησα ποσό σημαντικό είναι το θέατρο: ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τους άλλους, πόσα μπορείς να προσφέρεις μέσα από την τέχνη…
Ήταν μια καταπληκτική παράσταση με σκηνικά του Φωτόπουλου, ο Γιώργος Κουρουπός είχε γράψει μια ασύλληπτη μουσική, πρωταγωνίστρια ήταν η μεγάλη Αλέκα Παϊζη, μια σπουδαία ηθοποιός. Ήμασταν τυχεροί που είχαμε ως πρότυπα τέτοια μεγέθη.
Θυμάμαι την παράσταση της Επιδαύρου τόσο έντονα. Σε μια στιγμή που η Κασσάνδρα -την έπαιζε η Λυδία Φωτοπούλου- προφητεύει το μέλλον, πήγε να βρέξει, έπεσε μια αστραπή και δημιουργήθηκε ένας ανεμοστρόβιλος στη σκηνή. Λες και η φύση συντέλεσε στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Εγώ ήμουν ένας άσχετος τύπος πραγματικά που αισθάνθηκα ένα με το χρόνο τότε κι εκεί συνειδητοποίησα τη μαγεία του θεάτρου. Όταν μια στιγμή σε απορροφά, τότε χάνεσαι στο χρόνο. Αυτό ακριβώς κάνει το θέατρο στο θεατή: τον αρπάζει και τον κάνει να ξεχνιέται. Αυτό το κατάλαβα την πρώτη φορά που βγήκα στο θέατρο, χωρίς συνείδηση. Η συνείδηση ήρθε αργότερα, το 1997 στις Βάκχες με τον Ματίας Λάνγκοφ.
