"Βυσσινόκηπος. Παρασκήνια" ονομάζεται η νέα δουλειά της ομάδας MeWe της Κατερίνας Μπερδέκα μετά το Έγκλημα στα παρασκήνια του Γ. Μαρή και τον Κροκόδειλο του Φ. Ντοστογέφκσι. Ο Βυσσινόκηπος. Παρασκήνια είναι η ζωή των παρασκηνίων ενός θεάτρου. Ολα όσα οι θεατές αγνοούν, τα γέλια, οι ανησυχίες, τα προβλήματα, οι επιτυχίες, τα δράματα ενός κόσμου που ζει για το θέατρο, αν και ποτέ δεν εμφανίζεται. Η παράσταση ανεβαίνει στις 7 Μαρτίου 2015 στο φουαγέ του θεάτρου Θησείον, ένα θεάτρο για τις τέχνες σε συμπαραγωγή της MeWe με τη Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου.
Μετά την συνάντησή μας με την Κατερίνα Μπερδέκα την Τρίτη στο Σούπερ-Μάρκετ και την σθεναρή υποστήριξη της στο να φτάσει η Τρίτη της Μαρί-Πιερ που ψώνιζε στον μπαμπά της με τον πιο ουσιαστικό και μαζί φωτεινό τρόπο στις καρδιές των θεατών, αλλά και μαζί να μοιραστούμε την χαρά της δημιουργίας της, που θα πει ηθοποιός και σκηνοθέτης σε απόλυτη ευφορία, το λιγότερο που θα μπορούσα να περιμένω είναι και ήταν στα χρόνια που μεσολάβησαν, διαρκής και σταθερός μου πόθος και στόχος το επόμενο ραντεβού μας.
Η Κατερίνα είναι φίλη μου, την θαυμάζω και την εκτιμώ βαθιά. Tην πιστεύω και με ταξιδεύει, έχω δει τις παραστάσεις της με την ωραία αυτή ομάδα ηθοποιών, την ομάδα της. Από την εποχή μου στο Παγοποιείο του Κακλέα μέχρι και την ομαδική αυταπάρνηση και αφοσίωση που επιδιώκει η Λυδία Κονιόρδου στους θιάσους της, πάντα μέσα μου η έννοια του θεάτρου "εν οίκω", δηλαδή του θεάτρου μεταξύ ανθρώπων-καλλιτεχνών που συγκροτούν "οικογένεια" δεν μ' εγκατέλειψε ποτέ, ποτέ. Αυτήν την ευκαιρία μου χάρισε τώρα με τον "ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟ, ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ", αυτή τη χαρά, να παίζεις, να δημιουργείς, να μοιράζεσαι κι όλο αυτό να το διατρέχει η σύνδεσή σου, η έννοια των συμπαικτών σου , η συλλογική μας έκφραση κόντρα στα ατομικά μας εφαλτήρια ή σταθμούς που κατατρέχουν την θεατρική μας πραγματικότητα...MEWE και μεγάλη χαρά! "ΒΥΣΣΙΝΟΚΗΠΟΣ, ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ", "όνειρα κάνουμε, δεν σώζουμε ζωές" λέει ο ρόλος μου, ο σκηνοθέτης του Βυσσινόκηπου που υποδύομαι...και εγώ λέω ...Σώζουμε, τουλάχιστον των ηθοποιών κι ευχαριστώ.
Φαίδων Καστρής
Πώς συνδιαλέγεται η τέχνη με τη ζωή; Προηγείται, έπεται, απηχεί την εποχή της; Πόσο σαφής και συγκεκριμένη μπορεί και οφείλει να γίνει; Ο κόσμος, οι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στην πρώτη γραμμή ή στα μετόπισθεν μιας θεατρικής παράστασης πόσο επηρεάζονται από την ενασχόληση τους μ’ αυτήν; Ποια η διαφορά του διαχρονικού από το επίκαιρο; Είναι το θέατρο διαφυγή ή εμπλουτισμός και εμβάθυνση της καθημερινότητας; Το σκαλί που διακρίνει σκηνή από πλατεία τι χωρίζει και τι ενώνει; Αυτά τα –αναπάντητα;- ερωτήματα μας απασχόλησαν με αφορμή μιας ιδέας της Κατερίνας. Σ ’ένα θέατρο παίζεται ο «Βυσσινόκηπος» και στα παρασκήνια η ζωή συνεχίζεται, κινείται, τρέχει και σέρνεται ενώ η συγχρονικότητα ενώνει μοιραία τους 2 κόσμους.
Στράτος Σωπύλης
Αν είχατε την ικανότητα να γίνετε αόρατοι και στη μέση μιας παράστασης να περπατήστε μπροστά από τη σκηνή και να καθίσετε σε μια γωνιά στα παρασκήνια:
Θα ακούγατε ψιθυριστές φωνές ανθρώπων, ήρεμες, μπάσες, τσιριχτές, μικρά πνιχτά νευρικά γελάκια.
Θα βλέπατε μαλακές, προσεκτικές κινήσεις, αγγίγματα φιλικά, περιπαικτικά, ερωτικά, ζηλιάρικα.
Θα μυρίζατε καπνό, φρέσκα λουλούδια, κομμένο ξύλο, κλεισούρα, αλκοόλ καθαριότητα και ρινίσματα σιδήρου.
Θα παρατηρούσατε εξυπνάδα, πονηριά, καπατσοσύνη, ομορφιά, ασχήμια, έρωτες κρυφούς και φανερά φιλιά.
Θα διακρίνατε φιγούρες νεανικές, γερασμένες, σκυφτές, ευθυτενείς, που θα έμοιαζαν με τις φιγούρες τις σκηνής…
Θα γελάγατε με την καρδιά σας, θα κλαίγατε με πνιχτά αναφιλητά.
Κι όταν στα παρασκήνια θα ακουστεί «Το θέατρο πουλήθηκε» η παγωμένη σιωπή στην πολύβουη χαμηλόφωνη ομήγυρη θα επιτρέψει να ακουστούν καθαρά τα λόγια του Τσέχωφ «Ο Βυσσινόκηπος πουλήθηκε;»
Κατερίνα Μπερδέκα
Χ. Φ.
