Πες το αντίδραση, αμφισβήτηση, επιφύλαξη, αμηχανία... Αυτό με πιάνει, απέναντι σε ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που «σπάνε ταμεία» και σαρώνουν σε βραβεία. Είναι αδικαιολόγητο και συχνά, έχω άδικο. Το διαπίστωσα πάλι, αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας την πολυβραβευμένη Μαρίνα Ασλάνογλου στον «Τζόρνταν» που παίζεται για τρίτη ή τέταρτη χρονιά (έχω χάσει το μέτρημα..).
Μέχρι να τον δω, άκουγα σχόλια για την εξαιρετική της ερμηνεία υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Νίκου Μαστοράκη, μετρώντας βραβεύσεις, συγκινήσεις και κριτικές. Συν τοις άλλοις, σκεφτόμουν, γιατί να δω μονόλογο; Και, μάλιστα, σε ένα «σκληρό» έργο; Έλα, όμως, που το έργο, σε συνδυασμό με την Ασλάνογλου, γίνεται αφάνταστα τρυφερό; Έλα, όμως, που το πλάσμα αυτό, μόνο του πάνω στη σκηνή, με ελάχιστα αντικείμενα, είναι ικανό να σου μεταγγίσει μέσα σε μια ώρα, μια ολόκληρη ζωή, τόσο, που το άλλο πρωί ξυπνάς νομίζοντας ότι την έζησες εσύ.
Δεν έχω ξαναδεί, τόσες διαφορετικές ποιότητες από ηθοποιό, σε μια και μοναδική παράσταση. Ίσως δεν είχα την τύχη, δε ξέρω. Χειροκροτώντας την, σκεφτόμουν, μήπως είναι πλασμένη για τόσο μεγάλες στιγμές, δημιουργημένη για να μεταδίδει περίπλοκες ζωές, ή αν φτιάχτηκε για να ερμηνεύει αποκλειστικά κορυφαίους ρόλους αρχαίου δράματος. Σε λίγο, βλέποντας τη Μαρίνα εκτός σκηνής, καθησύχασα τον εαυτό μου. Τόση ώρα εκεί πάνω, στη σκηνή του Άνεσις, δεν ήταν η ίδια.
Ήταν σίγουρα η Σίρλεϊ Τζόουνς. Και το τέλος της ιστορίας, που είχε πει η Μαρίνα, ήταν ψέμα: γέννησε, σκότωσε, αλλά, τελικά, δεν πέθανε.
Real news 1.3.2015
