"Το μοντέλο της σύγκρουσης απέτυχε και μας οδηγεί στον αφανισμό. Μόνη επόμενη επιλογή η ομορφιά, η συμπόνια και η κατανόηση". "Η όγδοη ημέρα της δημιουργίας" της Ηλ. Ελληνικιώτη θα "προστεθεί" στο χάρτη στις 19/3. Το κείμενό της (αυτό που ακολουθεί) μάλλον στην προηγούμενη ζωή του εκφωνήθηκε από την ίδια μπρστά σε εκατομμύρια κόσμου, εννοείται στα ελληνικά. Το γλωσσικό χάσμα ανύπαρκτο.
Μάιος, 2014. Διαβάζω "Το Αίμα Του Αμνού" και τη "Ροδογύνη". «Αυτή την ιστορία κάπου την ξέρω» σκέφτομαι «αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το τέλος». Προσπαθώ να θυμηθώ. Ούτε που παρατηρώ ότι ήδη αντιμετωπίζω τα δυο διηγήματα σα μία ιστορία.
Ιούνιος, 2014. Ένα πρωί με τον καφέ, επαναλαμβάνω τα ονόματα των ηρωίδων: Μαρσελίνα Κάιν, Ροδογύνη. Μαρσελίνα Κάιν, Ροδογύνη. Νιώθω πως λείπει ένα όνομα. Ποια είναι αυτή η μικρή Μαρσελίνα Κάιν, που κατακρεουργημένη από τους κληροδότες της, αλλάζει όνομα και ζωή και ως Ροδογύνη πια, αρνείται τα εγκόσμια και στην πρώτη της επαφή μαζί τους θα κατακρεουργηθεί ξανά; Τι απέγινε; Τι της συνέβη από εκεί και έπειτα; Πώς τελειώνει η ιστορία αυτής της αιματοβαμμένης αγίας; Ποιο είναι το επόμενο όνομα που θα δώσει στον εαυτό της; Μαρία. Όπως η Παναγία. Αλλά μια Παναγία από την ανάποδη. Μια Μαρία, βουτηγμένη στα ανθρώπινα πάθη, στις ηδονές. Μια Μαρία που αγγίζει τη θέωση μέσα από το σώμα και όχι από την άρνησή του. Και τότε θυμάμαι. Τον George Bataille και τον αγαπημένο μου Νεκρό και τη Μαρία του, αυτή την ανάποδη Παναγία. Και η ιστορία ολοκληρώνεται.
Ιούλιος, 2014. Πίνακες παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια μου. Προσπαθώ να τους βάλω στη σωστή σειρά, ώστε να καταλάβω την ιστορία: Las Meninas, Diego Velasqueth. Agnus Dei, Francisco de Zurbarán. Monogram, Bob Rauschenberg. The Garden of Earthly Delights, Hieronymous Bosch. Πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει «και τότε ρίξαμε τον κλήρο/ να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί» ακούγοντας Claudio Monteverdi.
Το τραπέζι είναι στρωμένο.
Αύγουστος, 2014. Ο τίτλος έρχεται φυσικά και οριστικοποιείται, με όλους τους κινδύνους που ενέχει: η όγδοη ημέρα της δημιουργίας. Το προπατορικό αμάρτημα, η υπόσχεση ενός κάποιου Παράδεισου, το σφαγείο της καθημερινότητας, ο κανιβαλισμός των ανθρώπινων σχέσεων, το αποπνικτικό δικαίωμα της επιλογής. Ο τίτλος με οδηγεί στο René Girard και στη θεωρία του. Τα γεγονότα του φθινοπώρου που έρχεται, θα συναντηθούν σιωπηλά και κατά λάθος με αυτή τη θεωρία: οι κοινωνίες συντηρούνται γιατί οι άνθρωποι βρίσκουν πάντα τον αποδιοπομπαίο τράγο που θα την πληρώσει ώστε να επιβιώσουν οι ίδιοι και το κοινωνικό σύστημα.
9 μήνες μετά, σκέφτομαι ότι η όγδοη ημέρα της δημιουργίας, θα πρέπει να ήταν Κυριακή. Όπως κι η πρώτη. Μέρα αργή, αφημένη στην άπνοια, να εγκυμονεί την πιθανότητα είτε της απόλυτης ομορφιάς είτε της ανεπανόρθωτης φρίκης.
9 μήνες μετά, δεν έχω ακόμη την παραμικρή ιδέα γιατί ο άνθρωπος επέλεξε να στραφεί στην ανεπανόρθωτη φρίκη αντί στην απόλυτη ομορφιά. Ξέρω μόνο πως αυτή η επιλογή και οι συνέπειές της, έχουν καταστήσει αναγκαστική την αντικατάστασή της από μια νέα επιλογή. Το μοντέλο της σύγκρουσης απέτυχε και μας οδηγεί στον αφανισμό. Μόνη επόμενη επιλογή η ομορφιά, η συμπόνια και η κατανόηση. Πρόσφατα διάβασα την ομιλία του Stephen Hawking, στην οποία, μεταξύ άλλων είπε: «Εάν μπορούσα να διορθώσω ένα μειονέκτημα της ανθρωπότητας, αυτό θα ήταν η επιθετικότητα, η οποία μπορεί να θεωρείτο πλεονέκτημα για τους ανθρώπους των σπηλαίων, όσον αφορά στην εξεύρεση τροφής, την εξασφάλιση στέγης και ζευγαρώματος για τη διαιώνηση του είδους, αλλά σήμερα απειλεί τους πάντες με εξαφάνιση». Αυτό.
Στις 19 Μαρτίου, "Η Όγδοη Ημέρα της Δημιουργίας" ξεκινά. Δεν πρόκειται ούτε για μια προσπάθεια εναργούς αναπαράστασης της ανθρώπινης φύσης, αλλά ούτε για μια πρόταση πιθανών λύσεων. Πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ, «για ένα πάρκο με πολύπλοκα νούμερα, που έρχεται να εγκαταστάσει τις μηχανές, τα εργοστάσια και τις αλλοπρόσαλλες πούλιες του, στα ρήγματα που κατέκλυσαν την αναπαράσταση του φυσικού κόσμου» (André Pieyre de Mandiargues).
Γιατί ίσως μόνο «απ' αυτήν την κατακυρίευση της πραγματικότητας από το υπερφυσικό, να ξεπηδά μια απέραντη χώρα» (André Pieyre de Mandiargues).
*"Η όγδοη μέρα της δημιουργίας". Ερμηνεύουν: Χρήστος Καπενής, Μαρία Μαμούρη, Ελένη Ορνεράκη, Φάνης Παυλόπουλος, Μαίρη Χάγια. Σκηνογραφία - φωτογραφίες: Φαίδρα Χάρδα. Μουσική: May Roosevelt. Επιμέλεια κίνησης: Τάσος Καραχάλιος. Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα. Μακιγιάζ: Κορίνα Ελληνικιώτη.
Πληροφορίες: από 19 Μαρτίου έως 5 Απριλίου για 12 παραστάσεις. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.15 & Κυριακή στις 19.30. Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης - Υπόγειο Γκαράζ: Πειραιώς 206, Ταύρος.
Χρύσα Φ.
