Πέρσι, μετά την παράσταση της "Περσινής αρραβωνιαστικιάς", μπήκα σε ένα ταξί που ο οδηγός του άκουγε την "Άνοιξη της Πάργας" του αγαπημένου μου Άλκη Αλκαίου. Η Σύρμω εύχεται "Καλή άνοιξη", θυμήθηκα το τραγουδάκι, θυμήθηκα την αίσθηση, θα ξανα-ευχηθώ με τις ίδιες λέξεις. "Να ' χει θεατές, πολλούς θεατές αυτή η παράσταση. Το αξίζει για το πάθος και την ομορφιά της. Για το διάλογο που κάνεις με τον εαυτό σου. Για το συμπέρασμα που θέλει την πρώτη αφύπνιση να είναι και η πρώτη, σφιχτή χειραψία με τη ζωή". Ακολουθεί ένα εξαιρετικό κείμενο.
Για την “Περσινή αρραβωνιαστικιά”, ένα περσινό κείμενο από μια άσκηση κατά την περίοδο των προβών, με θέμα την απώλεια... Καλή μας Άνοιξη.
Όταν πονάω είμαι ο Ζορό. Πάλι δεν αναπνέω αρκετά, να θυμάμαι να αναπνέω αρκετά. Να άκουσε άραγε το φορτηγό που ερχόταν από πάνω ή μήπως το χιόνι απορρόφησε τον ήχο; Το απόγευμα βγήκαμε έξω στην αυλή και φάγαμε χιόνι. Βράχηκαν τα μποτάκια μου και κρύωνα. Με σήκωσε σαν αρνί στον έναν του ώμο και μπήκαμε πάλι μέσα. Σε μια φωτογραφία φοράει καουμπόικο καπέλο και μια μαύρη κάπα.
Κάθομαι δίπλα του. Φοράω ένα μπλε πλεχτό φόρεμα και κόκκινο καλσόν. Είμαι τριών και τον αγαπώ πολύ. Πίσω μας στέκεται ανυποψίαστος ένας ακέφαλος σαμουράι με ένα σπαθί στη μέση. Ο φωτογράφος του έκοψε το κεφάλι. Πρέπει να αναπνέω περισσότερο, αλλιώς θα με πιάσει το στομάχι μου.
Έτρεξα όταν το έμαθα. Γλίστρησα κι έπεσα. Σκέφτηκα να μείνω εκεί για πάντα. Είχαν μουδιάσει τα μάγουλά μου, ένιωθα το σώμα μου να διογκώνεται, ενώ το μυαλό μου σκεφτόταν τι να είχαμε για φαγητό το μεσημέρι. Μετά τα πόδια καρφωμένα στη γη και βουβαμάρα. Μετά μια φωνή. Τι να' ταν; Χωρίς πόνο. Ένας καθαρός ήχος, μια σωστή νότα, ένα λούκι που ξεμπούκωσε από σκουπίδια και φύλλα. “ Σώσον με, ο Θεός, ότι εισήλθωσαν ύδατα εώς ψυχής μου, ενεπάγην εις ιλύν βυθού και ουκ έστιν υπόστασις.”, “ Μπήκαν νερά ως την ψυχή μου, απ' όπου κι αν με πιάσεις στάζω”.
Μετά πέφτω μπρούμυτα, με τα ρούχα στο κρεβάτι των γονιών μου και με παίρνει ο ύπνος. Όταν καταφέρω να μαζέψω κάποια χρήματα, θα ανοίξω ένα καφενείο και θα το βγάλω “Αδειαχειριστάν”. Να θυμηθώ να είναι ψηλοτάβανο γιατί θα βάλω και δυο φοίνικες μέσα.
*Η «Περσινή αρραβωνιαστικιά», το πρώτο διήγημα του πρώτου βιβλίου της Ζυράννας Ζατέλη, πoυ μεταφέρθηκε πέρυσι με μεγάλη επιτυχία για πρώτη φορά στο θέατρο, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από 9 Μαρτίου (για 10 παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη).
Χρύσα Φωτ.
