Ο Χρίστος Σερενές είναι μουσικός. Πολυπραγμοσύνη φουλ! Από την "Νεφελόπετρα" του El Convento Del Arte, στον "Μυστικό Κήπο" της Μαριάννας Τόλη και από τα ενορχηστρωμένα -με τα χεράκια του- live της Αλεξάνδρας Κόνιακ στο στούντιο για το νέο του single, που θα κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό (σε στίχους Νίκου Μπόβολου). "Αν θέλουμε να εκτονώσουμε το Θάνατο και το Κακό, ας το κάνουμε επάνω στη σκηνή. Υπάρχει ελπίδα να σταματήσει εκεί". Θα θέλουμε, Χρίστο.
Ως «μίμηση πράξης», το Θέατρο τροφοδοτείται από την καθημερινότητα και την ανατροφοδοτεί, γεννιέται από τα πάθη μας και γεννά καινούρια, προκύπτει από την ιστορία και γράφει τη δική του. Έτσι -πράγμα που υπονοεί και ο ίδιος ο τεχνικός όρος «μίμηση πράξης»- καταλήγει να είναι σπουδαίος και ουσιώδης παράγοντας της ίδιας της ζωής, δημιουργώντας μια παράλληλη πραγματικότητα, με τη μεταφορική και όχι με τη γεωμετρική έννοια, αφού το πραγματικό του Θεάτρου μπορεί μεν, να μην ταυτίζεται με αυτό της ζωής, τα σημεία τομής τους δε, είναι αναρίθμητα.
Ως κατ' εξοχήν μιμητικά όντα, ως καλλιτέχνες ή ως θεατές, βρίσκουμε στο Θέατρο -μα και σε όλες τις τέχνες- τόσες ευκαιρίες να εκφραστούμε και να απολαύσουμε την πολυπόθητη κάθαρση, που μοιάζουμε να γινόμαστε «πλουσιότεροι», κάθε φορά που δημιουργούμε κάτι ή παρακολουθούμε μια παράσταση, ακούμε ένα μουσικό έργο ή διαβάζουμε ένα ποίημα.
Αν είναι κάτι που έχει ανάγκη η κοινωνία μας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ακριβώς αυτό. Οι παραστάσεις και τα ερεθίσματα που μας προσφέρει η ενασχόληση με την τέχνη. Οι παραστάσεις αντίδοτο στη βία του δρόμου, της νύχτας, των γηπέδων, την ενδοοικογενειακή και κάθε άλλη, αντίδοτο στην οικονομική και πολιτική βία, αντίδοτο στη μιζέρια, στην αεργία. Οι παραστάσεις που καλλιεργούν τα ευγενή μας ένστικτα, τη φαντασία, την προσωπικότητά μας.
Αν θέλουμε να εκτονώσουμε το Θάνατο και το Κακό, ας το κάνουμε επάνω στη σκηνή. Υπάρχει ελπίδα να σταματήσει εκεί.
Αν θέλουμε να πολλαπλασιάσουμε τον Έρωτα και το Καλό, επίσης. Πιθανόν να φτάσει πολύ μακρύτερα απ' ό, τι φανταζόμαστε.
Χ. Φ.
