Δε μ' αρέσει να τοποθετώ τον εαυτό μου σε..κακές εποχές. Από τότε που με θυμάμαι, η φράση "οι εποχές που ζούμε.." είναι η αρχή και για τα καλά και για τα άσκημα. Οι εποχές είναι δύσκολες, δε λέω το αντίθετο. Είναι, αλλά πότε ήταν αλλιώς και αυτό το αλλιώς είχε και διάρκεια;
Είναι λίγη η πράξη υπέρ των ανθρώπων σε σχέση με όση σκέψη έχει παραχθεί για την καλή ζωή, στην οποία είναι προορισμένος να ενταχθεί ο άνθρωπος. Είναι σύνθετες οι μεγάλες πόλεις και το χάος τους. Πολλή μοναξιά. Εκείνοι και αυτοί. Κάποιοι δεν μπορούν, κάποιοι δεν είναι καν άνθρωποι.
Από πάντα, η εικόνα της απόλυτης φυγής, ελευθερίας και αποδέσμευσης, στο δικό μου το μυαλό, είναι η ράχη ενός οποιουδήποτε βουνού, Ιούλιο μήνα. Να κοιτάζω μπροστά και να πλησιάζω το ύψος του κόσμου. Από πάντα, η μορφή της καλοσύνης είναι εκείνοι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που τη σχέση με το νερό, τον αέρα και το χώμα δεν την νεκρώνουν ποτέ. Από πάντα, η αλληλεγγύη ήταν η πρώτη επιλογή της ζωής, χωρίς καμία διάζευξη.
Αν ο Μπρεχτ ζούσε σήμερα, θα γινόταν ακόμη πιο λυρικός. Γιατί στην προσπάθειά του να βρει, ανάμεσα στους ανθρώπους όλου του κόσμου, έναν ικανοποιητικό αριθμό από Γρούσες, θα κατέληγε να κατασκευάσει στα ποιήματά του όλους εκείνους που θα μπορούσες να συναντήσεις εκεί όπου δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να υπάρξουν αδικημένοι.
“Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ΄εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν, τα αμάξια στους καλούς τους αμαξάδες, τα χωράφια στους καλούς τους γεωργούς που μέρα νύχτα με ιδρώτα και με μόχθο πασχίζουνε να δώσουνε γλυκούς καρπούς”.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Και όλα αυτά με αφορμή τον "Κύκλο με την κιμωλία".
Χ.
