Η Εύη Νταλούκα είναι ένα κορίτσι που μεγαλώνει μέσα από το θέατρο, για να παραμείνει παιδί, όπως όλοι οι καλλιτέχνες. Φέτος συμμετέχει στην παράσταση "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρρενματ σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν, που ήταν δάσκαλος της στη Δραματική Σχολή του Ιάσμου απ' όπου και αποφοίτησε.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα και συνεχίζω να μεγαλώνω, στο Μαρούσι. Και λέω συνεχίζω να μεγαλώνω, γιατί απ' όταν άρχισα να ασχολούμαι με το θέατρο, συνειδητοποίησα, με τρόμο σχεδόν, πολλές εκδοχές και αποχρώσεις της ζωής, που δεν ήξερα.
Το Θέατρο! Νομίζω πως δεν είμαι από εκείνους που το ονειρεύτηκαν, ή το ήξεραν από μικροί, αλλά από τους άλλους που τους ήταν αναγκαίο, για να συνεχίζουν, ή να «μάθουν» να ζουν.
Όπως και να 'χει, μόνο σε καλό μου βγήκε. Και νιώθω τυχερή και ευγνώμων, που αμέσως μετά τη δραματική σχολή, βρέθηκα σε σπουδαίες δουλειές, με σπουδαίους ανθρώπους. Και κάπως έτσι, τον Απρίλιο, θα βρεθώ, στο Θέατρο Βρετάνια, ως Οττίλιε, η κόρη του Ιλ (Δ. Πιατάς), στην «Επίσκεψη της Γηραιάς Κυρίας» σε μετάφραση και σκηνοθεσία, με πολλή έμπνευση, του Αλέξανδρου Κοέν.
Ένα τόσο μαθηματικά ζυγισμένο έργο, ξεδιπλώνει προφητικά, από το μακρινό 1956, μια τρομακτική εξομοίωση του σήμερα: την οικονομική και ηθική κρίση, την εξαγορά συνειδήσεων, τη σαθρή δικαιοσύνη, την έλλειψη αλληλεγγύης, το σκοταδισμό και την εκδίκηση.
Στο έργο του Φρήντριχ Ντύρρενματ, η Γηραιά Κυρία παρουσιάζεται σκληρή, αμείλικτη, γεμάτη δίψα για εκδίκηση. Κατά τη γνώμη μου, όμως, συμβολίζει τον ανεκπλήρωτο Έρωτα, που μένει σαν αγκάθι μέσα της και τη δηλητηριάζει...
ΚΛΑΙΡ: Η Αγάπη σου έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια, η δική μου δεν κατάφερε να πεθάνει, ούτε και να παραμείνει ζωντανή. Μεταλλάχθηκε σε κάτι κακό- όπως και εγώ.
Ίσως, με λίγους «μαύρους τόνους» ακόμα και έτσι, να δίνει μια απάντηση. Και τελικά, με το θάνατο του Ιλ, του άντρα που την πρόδωσε, να βρίσκει τη λύτρωση, την εξιλέωση.
