Η Ελένη Κοκκίδου μου θυμίζει αυτές τις γυναίκες που ανοίγουν το πρωί τα παράθυρα, στους στενούς δρόμους της Κέρκυρας ή στο Ποζιτάνο της Ιταλίας, λένε καλημέρα, απλώνουν ρούχα και αρχίζουν το τραγούδι. Και γελάνε. Δυνατά και μεταδιδόμενα.
Ταλαντούχος άνθρωπος, διάπλατος στη σκηνή, οικείος στην ειλικρινή του, στην απόλυτή του έκθεση. Ήμουν περίεργη να μάθω αυτή την ιστορία του αξιαγάπητου "πριν". Γιατί έγινε ηθοποιός; Πότε πρωτοέπαιξε; Πού; Πώς ένιωσε; Η ίδια έχει πει πολλές φορές ότι έγινε ηθοποιός γιατί εκεί την οδήγησαν τα πράγματα. Αβίαστα, απλά και ξεκάθαρα. "Έγινα ηθοποιός μέσω Λαμίας", έχει πει χαρακτηριστικά. Σπούδασε ψυχολογία, ένα φεγγάρι έκανε και την ξεναγό, αλλά επειδή υπαρξιακά θα έσκαγε, επέλεξε το δρόμο της υποκριτικής γιατί εκεί ήταν ο χώρος της. Η αλήθεια της. "Ήμουν πάντα καλλιτεχνόπαιδο, ανήσυχο πνεύμα. Με προόριζαν από την οικογένεια για επιστήμονα, αλλά εγώ ήξερα από πολύ νωρίς ότι μόνο μέσω της τέχνης μπορώ να υπάρξω. Τραγουδούσα κιόλας από πολύ παλιά"
Πότε ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά; Ήταν το 1985 ή 1986, στον "Θείο Βάνια" του Τσέχωφ, όπου έπαιξε την "Σόνια", σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους. ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καλαμάτας. Εγώ ήμουν ενός χρόνου τότε, αλλά οι γονείς μου, που είχαν δει την παράσταση του "Βάνια", ακόμη τη θυμούνται και ούτε κατάλαβαν ότι ήταν πρωτάρα. "Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει".
Ο κίνδυνος να κοντεύει να σπάσει η καρδιά υπάρχει πάντα. Ακόμη και τώρα, 30 χρόνια μετά. Παιδικό χαρακτηριστικό. Δεν το διώχνεις, όσο δεν επαναπαύεσαι.
Χρύσα Φωτοπούλου
