"Για να γράψεις πρέπει να υποφέρεις πολύ". Ντοστογιέφσκι. Το 'χε τσεκάρει η ιδιοφυΐα. Όλοι οι συγγραφείς, πάνω κάτω, στην ίδια παραδοχή καταλήγουν. Δε χρειάζεται να έχεις διδακτορικό και να μετράς πτυχία σε πάπυρο για να γράψεις κάτι το οποίο θα είναι ολόκληρο και συμπαγές και συ αυτόματα ένας καλός γραφιάς. Συγγραφέα άσε τους άλλους να σε αποκαλούν, εσύ κράτα για τον εαυτό σου μόνο το μέρος της ταπεινής πραγματικότητας, ότι γράφεις γιατί δεν μπορείς να κρατήσεις τις φράσεις άλλο μέσα σου. Δεν αντέχεις. Δεν υπάρχει, εξάλλου, άλλος χώρος.
Το "..να υποφέρεις πολύ" δεν το αποκωδικοποιώ "να φας μούτρα, να σακατέψεις γόνατα, να πονέσεις, να ερωτευτείς..". Αυτά και άλλα, αλλά όχι μόνο. Να μπορείς να έχεις τη βάση γι' αυτό που απαιτεί η παρατήρηση, η πλήρης συναίσθηση, το νιώσιμο, το γεμάτο πέρασμα μέσα από αυτό που συμβαίνει κάθε φορά.
Να γράφεις και να μην καταλαβαίνει ο αποδέκτης σου, αν είσαι άνδρας ή γυναίκα. Να κάνεις οικουμενικό και το πιο μικρό πράγμα. Να μπορείς να βάζεις τον εαυτό σου δίπλα στον πιο απλό άνθρωπο και να γράφεις απαλλαγμένος από την ελλειμματικότητα του "Εγώ" και ενός εξιδανικευμένου προσωπικού σύμπαντος.
Υπάρχουν συγγραφείς που θα μείνουν στον χώρο της μεγάλης ιστορίας. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι. Εδώ, τώρα. Μακάρι, να τους προσέξουν στο εδώ και το τώρα.
6 Μάρτη 2015
Χρύσα Φωτοπούλου
