Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου είναι περίπτωση. Δεν μπορείς να την τοποθετήσεις σε καμία κατηγορία. Θα ήταν άδικο. Είναι όλα όσα μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος, αν έχει γεννηθεί με την ευκολία της εύπλαστης μορφής και της πλατιάς, πολύ πλατιάς διάθεσης. Πηγή χιούμορ και ευρηματικότητας, με φωνή χαρακτηριστική, άλλη στα προφανή και άλλη στους υπαινιγμούς. Θα μπορούσε να λέει ανέκδοτα στα ελληνικά και να κάνει καριέρα στους δρόμους όλου του κόσμου. Θα μπορούσε. Και στα διαλείμματα να τραγουδάει και μια Μαρίκα Νίνου.
Αλλά μπορεί να γίνει και βαθύ σκοτάδι. Απ' αυτό το βαθύ σκοτάδι προέκυψαν όλες της οι εύχαρες στιγμές. Απ' αυτό το καλλιεργημένο σκοτάδι. Μπορεί να γίνει ένας βαρύς ίσκιος και μια σαφής σιωπή μέσα στη θεατρική αιωνιότητα. Έχει τον τρόπο.
Είναι μεγάλη υπόθεση να μπορείς να υπάρχεις στο απρόβλεπτο μιας γκάμας από χιλιάδες μορφές, συναισθήματα και σχήματα.
Πριν τελειώσει ακόμη τη σχολή, έπαιξε στις "Βάκχες" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού. Στα τέλη της δεκαετίας του '60. Σαν μαθήτρια ακόμη έπαιξε και στις εξής άλλες παραστάσεις: Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (σκην. Αλ. Σολομός) και Τρισεύγενη του Κωστή Παλαμά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, εκεί λίγο πριν τα 30 της, κάτω απ' τις φωτογραφίες στα εξώφυλλα των περιοδικών τύπου Ρομάντσο, υπήρχαν λεζάντες που "προειδοποιούσαν" τον κόσμο για την άφιξη μιας μεγάλης ηθοποιού που έχει το δικό της μοναδικό στυλ στην κωμωδία.
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου αυτόν τον καιρό κάνει πρόβες στο έργο "Η επιστροφή της Γηραιάς κυρίας" σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν.
Χ. Φ.
