Την Λίλα Μπακλέση την γνώρισα τον Οκτώβρη του 2008. Ήμουν γύρω στα 24 και εκείνη 2 -3 χρόνια μικρότερη. Εκείνη την εποχή, ήμουν μέλος μιας ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας. Είχαμε μόλις ανεβάσει ένα έργο της Λ. Δημητρακοπούλου που είχε γράψει ειδικά για μας και που είχε βραβευτεί το Φεστιβάλ της Καρδίτσας. Αυτό το έργο έκτοτε μας το ζητούσαν ομάδες και ομάδες από όλη την Ελλάδα. Μια απ' αυτές τις ομάδες ήταν και η ομάδα στην οποία άνηκε τότε η Λίλα, στην Πάτρα. Είχαν τόση χαρά που μας περίμεναν εναγωνίως στην πρεμιέρα τους.
Πήγαμε και περάσαμε καλά. Και η Λίλα μας έκανε εντύπωση. Στην επιστροφή άκουγες πού και πού και κανά δειλό "Ωραία εκείνη η Λίλα, ε..ε ωραία γενικά". Πέρασαν τα χρόνια και τη συνάντησα τυχαία στο Παγκράτι (πού αλλού;) που μου είπε ότι είναι πια φοιτήτρια στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Δεν ξέρω γιατί τη ρώτησα το αφηρημένο "μηχανικός υπολογιστών γιοκ, δηλαδή"; Γελάσαμε. Μετά την είδα στην Στέγη στον "Καλό άνθρωπο του Σετσουάν", καθόμασταν δίπλα - δίπλα. Πάντα την πετυχαίνω. Είναι και το Παγκράτι στη μέση.
Μόλις πήρε το πτυχίο της και μπήκε με φόρα στα πράγματα.
Ότν ήταν 11, λέει, είδε τη Ματσούκα σε μια παράσταση και είπε στη μαμά της "εγώ θα γίνω σαν κι αυτή".
Τώρα που μεγάλωσε είναι αυτό που έπρεπε να γίνει. Τίποτα λιγότερο.
Ένας άνθρωπος που αγαπάει και το δείχνει.
Χ. Φ.
