Η Άση Δημητρολοπούλου είναι σκηνογράφος, αρχιτέκτονας, μέλος ΕΕΠ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου. Φέτος συνεργάζεται με τον Μπρους Μάγιερς στην παράσταση «Δούλες» του Ζαν Ζενέ που παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή Ρεξ-Κατίνα Παξινού, δημιουργώντας ένα τελετουργικό βυζαντινό μπαρόκ.
Χάρηκα πολύ, όταν το onlytheater μου ζήτησε να γράψω για τη σκηνογραφία, γιατί στους σκηνογράφους, στους ενδυματολόγους,στους φωτιστές και γενικότερα σε όλους όσους ονομάζουμε "συντελεστές" στο θέατρο και βρίσκονται πίσω από τα φώτα, δεν τους ζητούν να μιλούν συχνά.... Τα φώτα σε μια παράσταση πέφτουν στους ηθοποιούς και στους σκηνοθέτες. Είναι λογικό, αφού χωρίς αυτούς δε θα υπήρχε μια παράσταση. Εμείς οι υπόλοιποι βρισκόμαστε πίσω από τα φώτα... Μπορούμε όμως να τα ανάψουμε, να ομορφύνουμε μια παρασταση και να την αγαπήσουμε πολύ.
Τι είναι λοιπόν σκηνογραφία; Θα απαντήσω πολλά πράγματα, όλα εκείνα που δημιουργούν ένα δοχείο που δέχεται το θεατρικό δρώμενο. Θεωρώ βασικό εργαλείο το κείμενο και το συγγραφέα και προσπαθώ να «φωτίσω» την πλευρά του εκείνη, όπου θα βρω κοινά στοιχεία με τον δικό μου τρόπο σκέψης.
Έχοντας σπουδάσει αρχικά αρχιτεκτονική στην Αθήνα και σκηνογραφία στο Παρίσι, προσπαθώ να δημιουργήσω ένα χώρο που να κατοικηθεί από ηθοποιούς και θεατές. Θεωρώ πολύ σημαντική την έννοια του χώρου και πιστεύω στη «δραματουργική σκηνογραφία».
Με αυτό το χαρακτηρισμό θέλω να δείξω τη δημιουργική πλευρά της σκηνογραφίας σε συνεργασία πάντα με τη σκηνοθεσία, πράγμα που θεωρώ βασικό. Η σκηνογραφία πρέπει να συμμετέχει στη σκηνική πράξη με το δικό της «κείμενο», τη δική της πρόταση ανάγνωσης του θεατρικού κειμένου και να προσθέσει μιά ακόμη οπτική γωνία στο βλέμμα του θεατή.
Το θέατρο είναι μια συνολική δουλειά και κάθε άνθρωπος που συμμετέχει σε ένα έργο είναι ένας πολύ σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα. Στη δική μου δουλειά είναι πολύ σημαντικός κρίκος όλη η κατασκευαστική ομάδα. Είμαστε τόσο καλλιτέχνες όσο και τεχνίτες.
Στην πρόσφατη δουλειά μου στο Εθνικό θέατρο είχα τη χαρά να συνεργαστώ με υπέροχους ανθρώπους. Πρώτα αναφέρω τον σημαντικό Μπρούς Μάγιερς, που ενώ βρίσκεται πάνω απο σαράντα χρόνια δίπλα στον Πήτερ Μπρούκ, είχε μια πολύ δημοκρατική αντιμετώπιση στην ελευθερία που μου εδωσε να χειριστώ το χώρο. Επίσης να αναφέρω όλους τους ηθοποιούς, τους συντελεστές και τους τεχνικούς και εργαζόμενους του Εθνικού θεάτρου. Προσπαθήσαμε μέσα από τον ίδιο τον Ζενε και την προσωπική του εμπειρεία της φυλακής να προσεγγίσουμε τα όρια του χώρου με βάση το «φαντασιακό ως τρόπο ελευθερίας», την τελετουργία που είναι σημαντικό στοιχείο του έργου μέσα από την ελληνική – βαλκανική προσέγγιση της τελετής των αναστεναριών και με αυτό τον τροπο να δώσουμε μια ταυτότητα στο έργο. Ο ίδιος ο Ζενέ μιλά για την τελετουργία, το παραμύθι και το μπαρόκ.... Ας πούμε πως το δικό μας είναι τελετουργικό βυζαντινό μπαρόκ.
