Ήταν συγκινητικός ο τρόπος που μίλησε ο Μ. Σαράντης, όταν ανέβηκε στη σκηνή του Θεάτρου "Δημήτρης Χορν" χθες, για να παραλάβει το βραβείο. Είχε απλότητα και θάρρος. Και φυσιογνωμία μαθητή. Στη "Φλαντρώ" δεν τον είχα δει, στον "Ιππόλυτο" όμως, ναι. Ήταν μια παρουσία που δίκαια ξεχώρισε. Θυμάμαι ένα αστείο περιστατικό:Καθώς προχωρούσα προς το θέατρο της Επιδαύρου, ήταν 26 Ιούλη, αν δεν κάνω λάθος, τον πέτυχα δεξιά, στα καμαρίνια. Μου φώναξε από μακριά. "Καλά, ξανάρθες;" Την προηγούμενη μέρα είχε δει την παράσταση η μικρή μου αδερφή με την οποία έχουμε ολόιδια μαλλιά. Φρατζάκια, μακριά, μαύρα μαλλιά.
Ποιος είναι ο Μιχάλης Σαράντης που από χθες φοράει στον λαιμό του τον χρυσό σταυρό του Τάκη Χορν;Βρήκα 8 πράγματα γι' αυτόν, που τα μισά δεν τα ήξερα ούτε εγώ.
Γεννήθηκε στο κέντρο. Ομόνοια. Έχει παίξει μπάλα δίπλα στο συντριβάνι, λέμε!
Η πρώτη του επαφή με την Τέχνη, γενικά, ήταν μέσω της ζωγραφικής. Στάθηκε απέναντι από ζωγράφους ως μοντέλο.
Σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης και ήταν απ' τους τελευταίους μαθητές του Γιώργου Λαζάνη.
Όταν ήταν στο πρώτο έτος της σχολής, ο Νίκος Μαστοράκης του έδωσε ρόλο κα βρέθηκε εκείνο το καλοκαίρι να παίζει στη Μικρή Επίδαυρο.
Είναι μανιακός ποδηλάτης. Τον έχω πετύχει στην Πειραιώς πολλές φορές.
Θεωρεί την "Γκόλφω" την παράσταση στην οποία πέρασε πιο καλά από οπουδήποτε αλλού.
Κάποτε, έφυγε για Βαρκελώνη για να παρακολουθήσει έναν αγώνα ποδοσφαίρου και έμεινε έναν μήνα. Έγινε "Ισπανός" με το καλημέρα σας.
Είναι η πιο ισχυρή πιθανότητα του κέντρου της Αθήνας. Τον συναντάς παντού και πάντα.
Μόνο καλά, από δω και πέρα Μιχάλη Σ.
Χ.
