Στην Καλαμάτα, όταν ήταν μικρή, έπαιζε με πλέιμομπιλ, λέγκω και άλλα σχετικά και μετά ποδόσφαιρα και παρόμοια ελέυθερα πράγματα. Δηλαδή καμία σχέση με κούκλες, φιόγκους και χαριτωμενιές. Στο σπίτι, το απωθημένο της υποκριτικής υπήρχε στον αέρα, από την μεριά του μπαμπά. Ο Άγγελος Σκαφιδάς, πριν γίνει υπάλληλος σε τράπεζα, ήθελε να γίνει ηθοποιός. Ο πατέρας του και παππούς της Γιούλικας που ήξερε τον Μάνο Κατράκη (ήταν συν-εξόριστοι) τον έφερε σε επαφή μαζί του. Η απάντηση ήταν κάτι σαν προσταγή: "Μακριά, παιδάκι μου!".
Όταν πέρασε από τη φάση της φοιτήτριας, κατάλαβε ότι το Πολυτεχνείο δε θα κρατήσει πολύ και ότι ή τώρα ή ποτέ. Δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και προσωρινά μοιράζεται μεταξύ μαθηματικών και έντεχνων πτήσεων.
Αλλά δεν κόλλησε ποτέ με τους πολυτεχνίτες Ναυπηγούς. Μόνο εκεί που της έκανε αίσθηση. Εκεί σημείωσε την εκκίνηση.
Στο θέατρο, η Γιούλικα Σκαφιδά έπαιξε για πρώτη φορά το 2007 στη παράσταση "Fragment" σε σκηνοθεσία Σ. Αναγνωστόπουλου και στην παράσταση "Ξενοδοχείο των Δύο Κόσμων" σε σκηνοθεσία Σ. Ευαγγελάτου. Ένα χρόνο αργότερα, έπαιξε στο θεατρικό έργο "Ο Βυσσινόκηπος" του Α. Τσέχωφ σε σκηνοθεσία Σ. Ευαγγελάτου, ενώ το 2008 ήταν στην θεατρική παράσταση "Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης" σε σκηνοθεσία Σ. Φασουλή.
Εδώ και 12 μήνες έχει στην κατοχή της την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη.
Συνεχίζεται..
Χ. Φ.
